Tadeusz Fedorowicz
Tadeusz Fedorowicz, herbu Oginiec (4 lutego 1907 – 26 czerwca 2002), był polskim księdzem katolickim, który pełnił funkcję kierownika duchowego w Zakładzie dla Ociemniałych w Laskach oraz organizował Krajowe Duszpasterstwo Niewidomych.
Życiorys
Urodził się w rodzinie o głęboko patriotycznych i religijnych tradycjach, jako trzecie z dziewięciorga dzieci. Studiował prawo i teologię na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie. W 1929 roku uzyskał tytuł magistra prawa, a w 1936 roku przyjął święcenia kapłańskie. Pracował w Tarnopolu i Lwowie, gdzie był wikarym oraz dyrektorem Domu Ubogich.
Podczas II wojny światowej został aresztowany przez NKWD i zesłany do Kazachstanu, gdzie pełnił funkcje duszpasterskie. W 1944 roku, jako kapelan 4. Dywizji armii Berlinga, wrócił do Polski, gdzie podjął pracę w ośrodku dla ociemniałych w Laskach na zaproszenie ks. Władysława Korniłowicza.
Działalność w Laskach
W Laskach Tadeusz Fedorowicz stał się ważnym duchowym autorytetem, organizując dni skupienia i rekolekcje dla warszawskiej inteligencji. Wspierał działania opozycyjne wobec PRL i prowadził duszpasterstwo rodzin ziemiańskich. Był spowiednikiem wielu znanych postaci, w tym Jana Pawła II.
Wyróżnienia i dziedzictwo
W 1992 roku otrzymał Nagrodę im. Jerzego Łojka za książkę „Drogi Opatrzności”. Zmarł w 2002 roku, a jego ostatnie miejsce spoczynku znajduje się na cmentarzu w Laskach.
