Hurling
Hurling (irl. Iomáint) to zespołowa gra sportowa, w której zawodnicy używają kijów i piłek, uznawana za najszybszy sport drużynowy na świecie. Jest szczególnie popularna w Irlandii Północnej oraz w Irlandii, gdzie obok futbolu gaelickiego stanowi sport narodowy. Wersja żeńska tej gry to camogie.
W Irlandii każde hrabstwo posiada swoją drużynę, która rywalizuje ze sobą przez cały sezon.
Historia
Pierwsze wzmianki o hurlingu pochodzą z XIV wieku. W 2009 roku drużyna Kilkenny Cats zdobyła mistrzostwo po raz czwarty z rzędu, pokonując drużynę Tipperary w finale. Od 1944 roku, tylko drużyny z hrabstw Cork i Kilkenny osiągnęły ten sukces.
W 2010 roku mistrzem All Ireland Hurling Championship została drużyna hrabstwa Tipperary, która pokonała Kilkenny Cats.
W Polsce hurling został wprowadzony przez klub Cumann Warszawa.
Zasady gry
W hurlingu biorą udział dwie drużyny liczące po piętnastu graczy: bramkarza, sześciu obrońców, dwóch pomocników oraz sześciu napastników. Trenerzy mogą wprowadzać pięciu rezerwowych. Pole gry ma długość 130–145 m i szerokość 80–90 m. Bramki są podobne do tych w rugby.
- Gol (zdobyty pod poprzeczką) – 3 punkty
- Punkt (zdobyty nad poprzeczką) – 1 punkt
Mecze mistrzowskie trwają 70 minut, podzielone na dwie części po 35 minut. W niższych klasach czas rozgrywek wynosi 60 minut (2×30). Kije do hurlingu wykonane są z drewna jesionowego i mają długość od 64 do 97 cm. Piłka (sliotar) jest skórzana, o średnicy 65 mm. Podczas strzału może osiągać prędkość do 150 km/h, a gracze mogą strzelać do bramki z odległości do 100 m.
Gra polega na atakowaniu bramki przeciwnika oraz obronie własnej. Piłkę można chwytać, kopać lub przenosić na kiju, jednak po czterech sekundach lub czterech krokach musi być podana dalej.
Mecze międzynarodowe sędziuje ośmiu sędziów.
Hurling kornwalijski
W Kornwalii istnieje odmiana hurlingu, nazywana hurlingiem kornwalijskim. Obecnie rozgrywki odbywają się w miastach St Ives i St Columb Major.
