Franciszek II Rakoczy

Franciszek II Rakoczy

Franciszek II Rakoczy (1676-1735) był węgierskim magnatem i przywódcą powstania antyhabsburskiego w latach 1703-1711. Urodził się w Boršy, w ówczesnym komitacie zemplińskim. Jego rodzina miała długą tradycję walki o niepodległość Węgier.

Życiorys

Rakoczy był synem Franciszka I Rakoczego i hrabianki Heleny Zrińskiej. Po upadku powstania Thökölyego, w 1688 roku trafił do niewoli austriackiej, a po uwolnieniu w 1700 roku rozpoczął przygotowania do spisku antyhabsburskiego. Po nieudanej próbie nawiązania kontaktu z Francją, został uwięziony, lecz zdołał uciec dzięki żonie, księżniczce Karolinie.

W 1703 roku, po wybuchu powstania chłopskiego, objął jego przewodnictwo, wzywając do walki „Cum Deo pro Patria et Libertate”. Wkrótce jego wojska zajęły dużą część Siedmiogrodu i Górnych Węgier. W 1704 roku stany siedmiogrodzkie obwołały go księciem Siedmiogrodu, a w 1705 roku ogłoszono go księciem Węgier. Rakoczy dążył do stworzenia regularnej armii oraz detronizacji Habsburgów.

Rok 1707 był przełomowy dla powstania, jednak klęska w bitwie pod Trenczynem doprowadziła do jego upadku. Po przegranej musiał uciekać do Polski, a jego pertraktacje z carem Piotrem I nie przyniosły rezultatów. Po zakończeniu powstania emigrował do Francji, a następnie do Turcji, gdzie zmarł. Jego prochy sprowadzono do Węgier w 1906 roku i złożono w katedrze w Koszycach.

Rodzina

Rakoczy ożenił się w 1694 roku z księżniczką Karoliną Amalią Heską-Rheinfels. Mieli czworo dzieci: Leopolda, Józefa, Jerzego i Karolinę. Po śmierci żony w 1722 roku nie ożenił się ponownie. Ród Rakoczych wymarł wraz z jego synem Jerzym w 1756 roku.

Franciszek II Rakoczy jest dziś uważany za jednego z węgierskich bohaterów narodowych, a jego działania miały dużą wagę dla historii Węgier.