Bitwa pod Monongahelą
Bitwa pod Monongahelą miała miejsce 9 lipca 1755 roku podczas wojny o kolonie amerykańskie, będącej częścią wojny siedmioletniej. Starcie miało miejsce w pobliżu rzeki Monongahela, blisko dzisiejszego Pittsburgha, i zakończyło się klęską Brytyjczyków.
Przyczyny konfliktu
W 1754 roku Francuzi zdobyli brytyjski Fort Prince George, przekształcając go w Fort Duquesne. Po nieudanej próbie odbicia fortu, w 1755 roku, generał Edward Braddock został wysłany z posiłkami. Jego kontyngent liczył 2200 żołnierzy, w tym lokalną milicję. Braddock, mimo swojego doświadczenia, ignorował lokalne taktyki i napotkał poważne trudności w marszu przez trudny teren.
Przebieg bitwy
9 lipca brytyjska straż przednia, dowodzona przez Thomasa Gage’a, przekroczyła rzekę Monongahela. Francuzi, pod dowództwem kapitana Beaujeu, przygotowali się do obrony, a Indianie utworzyli formację ataku. Brytyjczycy, mimo początkowych sukcesów, zostali otoczeni i zaatakowani z trzech stron.
- Beaujeu został zabity, a Kanadyjczycy zaczęli się wycofywać.
- Brytyjczycy, w chaosie, strzelali do siebie nawzajem.
- Braddock, zaledwie z 400 żołnierzami, próbował ratować sytuację, ale poniósł ciężkie straty.
Ostatecznie Braddock został ranny i zmarł dwa dni później. Jego wojska w panice uciekły, pozostawiając na polu bitwy amunicję i działa.
Skutki bitwy
Straty Brytyjczyków wyniosły 456 zabitych i 421 rannych. Francuzi mieli zaledwie 3 zabitych i 4 rannych. Klęska Brytyjczyków pod Monongahelą wynikała z niewłaściwego przygotowania i zastosowania nieodpowiedniej taktyki walki. Zwycięstwo Francuzów wstrzymało brytyjskie próby zajęcia terytorium Ohio, a Fort Duquesne został zdobyty przez Brytyjczyków dopiero w 1758 roku, przekształcając go w Fort Pitt.
