„`html
Jerzy Czarny – Karađorđe
Jerzy Czarny, znany jako Karađorđe (cyryl. Карађорђе), właściwie Đorđe Petrović, urodził się 3 listopada 1768 roku w Viševacu, a zmarł 25 lipca 1817 roku w Radowaniu. Był założycielem dynastii Karadziordziewiciów oraz przywódcą pierwszego serbskiego powstania antytureckiego w latach 1804-1813. Po wycofaniu wojsk tureckich z Serbii w 1813 roku, przebywał w Austrii, a następnie w Rosji. W 1817 roku potajemnie wrócił do Serbii, gdzie został zamordowany na polecenie Miłosza Obrenowicia, założyciela konkurencyjnej dynastii Obrenowiciów.
Rodzina i wczesne życie
Jerzy Czarny pochodził z wielodzietnej rodziny chłopskiej. Jego ojciec, Petar, był pszczelarzem, co zapewniło im względną protekcję ze strony tureckich notabli. Wybuch powstania serbskiego był reakcją na rzeź serbskich przywódców na początku 1804 roku. Ocalała szlachta zebrała się w Orašacu, gdzie Karađorđe został przywódcą powstania. W obliczu wewnętrznych sporów, jego dominująca rola budziła obawy wśród innych liderów.
Powstanie 1809-1813
W 1809 roku wznowiono działania wojenne, jednak po klęsce powstańców w bitwie na wzgórzu Čegar, inicjatywa przeszła w ręce Turków. Imperium Rosyjskie, mimo sojuszu z Serbami, nie podejmowało skutecznych działań w obliczu konfliktu z Osmanami. W tym okresie powstało popularne serbskie danie mięsne, karađorđeva šnicla, nazwane na cześć Karađorđea.
Dziedzictwo
Karađorđe jest postacią historyczną, której portrety wykonali znani artyści, tacy jak Uroš Knežević i Władimir Borowikowski. Jego życie i działalność miały znaczący wpływ na historię Serbii oraz kształtowanie się serbskiej tożsamości narodowej.
„`
