Antypsychiatria

Antypsychiatria jest ruchem społecznym i intelektualnym, który kwestionuje skuteczność i etykę leczenia psychiatrycznego, argumentując, że często jest ono bardziej szkodliwe niż pomocne. Aktywiści podnoszą zagadnienia dotyczące filozofii i etyki psychiatrii, zwracając uwagę na stosowanie technik o niskiej skuteczności oraz dużej szkodliwości.

Historia

Ruch antypsychiatryczny ma swoje korzenie w pracach takich myślicieli jak Gregory Bateson, Michel Foucault i Herbert Marcuse. W latach 60. XX wieku psychiatra David Cooper jako pierwszy użył terminu „antypsychiatria”, a Thomas Szasz podkreślał, że choroba psychiczna nie jest rzeczywistym stanem, lecz narzędziem społecznym.

Główne poglądy antypsychiatrii

Umysł nie jest organem cielesnym, więc nie może być chory.
Subiektywne zaburzenia psychiczne nie mogą być w pełni zrozumiane przez metody naukowe.
Zaburzenia psychiczne są najlepiej wyjaśniane przez czynniki społeczne, etyczne lub polityczne.
Etykietowanie jednostek jako „chore” jest narzędziem społecznym do utrzymania stabilności.
Terapia lekami i hospitalizacja mogą być szkodliwe.

Stosunek do psychiatrii

Antypsychiatrzy, w tym Thomas Szasz, uważają psychiatrię za pseudonaukę. Szasz krytycznie oceniał psychiatrię w swojej książce „The Myth of Mental Illness” (1960), argumentując, że nie spełnia standardów naukowych.

Znaczenie ruchu

Chociaż wiele z poglądów antypsychiatrii nie zostało potwierdzonych naukowo, ruch ten wpłynął na zmiany w organizacji psychiatrii oraz na podejście do pacjentów, zwracając uwagę na kwestie etyczne i prawne związane z opieką psychiatryczną. W Polsce zmiany te zostały uwzględnione w Ustawie o Ochronie Zdrowia Psychicznego w 1994 roku.

Przedstawiciele

Najważniejszymi postaciami ruchu antypsychiatrii są: Thomas Szasz, Erving Goffman, Ronald David Laing, Giorgio Antonucci i David Cooper. Ruch podkreśla znaczenie prewencji oraz samodzielnej higieny psychicznej.