Zimmerit – opis i zastosowanie
Zimmerit to masa stosowana przez Niemców podczas II wojny światowej na pancerzach czołgów i dział pancernych. Jej głównym celem było utrudnienie przymocowywania min magnetycznych, które posiadały silne magnesy.
Skład i aplikacja
Zimmerit składał się z:
- polioctanu winylu (25%) – spoiwo
- trocin (10%)
- siarczanu baru (40%)
- siarczku cynku (10%)
- ochry (15%) – barwnik
Masa przed aplikacją miała konsystencję rzadkiego kitu, nakładającego się na pojazdy w dwóch warstwach. Po nałożeniu drugiej warstwy, całość była podgrzewana lampą lutowniczą, aby przyspieszyć schnięcie.
Użyteczność i zakończenie stosowania
Mimo że zimmerit nie był antymagnetyczny, jego chropowata powierzchnia utrudniała przyczepianie min. W sierpniu 1944 roku zaniechano jego stosowania z powodu obaw o łatwopalność, a także z powodu postępu broni przeciwpancernej aliantów. Ostatecznie czasochłonność aplikacji również wpłynęła na decyzję o zaprzestaniu jego używania.
Pokrywane pojazdy
Na podstawie rozkazu Oberkommando der Wehrmacht z 29 grudnia 1943 roku, zimmerit był nakładany na następujące pojazdy:
- PzKpfw III
- PzKpfw IV (100 kg zimmeritu)
- PzKpfw V Panther (160 kg zimmeritu)
- PzKpfw VI Tiger (200 kg zimmeritu)
- Tiger(P) Elefant
- Sturmgeschütz III i Sturmgeschütz IV (po 70 kg zimmeritu)
- Hetzer
- Panzerjäger Nashorn
Zimmerit stosowano również okazjonalnie na innych pojazdach, takich jak Sd.Kfz.251 oraz samobieżne działa przeciwpancerne, jednak nie przewidywano jego aplikacji na jednostkach, które nie brały udziału w walce.
Podsumowanie
Zimmerit był ważnym elementem ochrony pojazdów pancernych III Rzeszy, mimo że jego skuteczność była ograniczona. Z biegiem czasu, w miarę rozwoju technologii broni, jego zastosowanie stało się niepraktyczne.
