Daniel – Metropolita Moskiewski
Daniel (ok. 1492 – 22 maja 1547) był metropolitą moskiewskim w latach 1522-1539. Pochodził z Riazania i rozpoczął życie mnisze w monasterze św. Józefa Wołokołamskiego przed 1514 rokiem.
Życie mnisze i działalność w monasterze
Daniel został wskazany na przełożonego monasteru św. Józefa Wołokołamskiego przed śmiercią jego założyciela, mnicha Józefa Wołockiego. Jego wybór został zatwierdzony przez metropolitę Warłaama. Po śmierci Józefa, Daniel został mianowany ihumenem, co było decyzją wielkiego księcia Wasyla III, który wspierał go hojnie. W 1533 roku Daniel przyjął śluby mnisze od Wasyla III, który przyjął imię zakonne Warłaam, a następnie poprowadził jego pogrzeb.
Okres metropolity
Jako metropolita, Daniel zorganizował dwa sobory lokalne w 1525 i 1531 roku, na których potępiono działalność Maksyma Greka i jego zwolenników. Zainicjował także kanonizacje świętych mnichów Makarego Kalazińskiego i Pafnucego Borowskiego. Opiekował się monasterami, wspierając ich rozwój finansowo.
Trudności polityczne
Po śmierci Heleny Glińskiej w 1538 roku, Daniel znalazł się w trudnej sytuacji z powodu rywalizacji bojarów. W 1539 roku, na skutek działań stronnictwa bojarskiego, zrezygnował z urzędu i został uwięziony w monasterze, gdzie zmarł.
Twórczość teologiczna
Daniel był uznawany za wykształconego hierarchę, autorem licznych listów pasterskich, pouczeń i homilii. Jego prace były cytowane w literaturze teologicznej aż do XVIII wieku. Inicjował także spisanie latopisu nikonowskiego i redagował przekład Dialektyki Jana Damasceńskiego na cerkiewnosłowiański.
Podsumowanie
Daniel był znaczącą postacią w historii rosyjskiego Kościoła prawosławnego, zarówno jako metropolita, jak i teolog. Jego życie i działalność miały wpływ na rozwój duchowości i administracji Kościoła w XVI wieku.
