Kościół Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny i św. Józefa Oblubieńca
Kościół, znany jako kościół pokarmelicki, znajduje się w Warszawie przy ul. Krakowskie Przedmieście 52/54. W latach 1945–1952 pełnił funkcję prokatedry archidiecezji warszawskiej i obecnie służy jako kościół Wyższego Metropolitalnego Seminarium Duchownego w Warszawie.
Historia
Budowa kościoła rozpoczęła się w 1642 roku z inicjatywy Albrychta Wessla, który pragnął stworzyć miejsce dla karmelitów bosych w Warszawie. Świątynia została zrealizowana w stylu barokowym według projektu Isidoro Affaita starszego, a jej budowa trwała 74 lata, kończąc się poświęceniem w 1716 roku. W latach 1762–1780 fasada kościoła została przebudowana w stylu klasycystycznym przez Efraima Szregera, co czyni ją pierwszą kamienną fasadą w tym stylu w Rzeczypospolitej.
W latach 1945–1952 kościół pełnił ważną rolę jako prokatedra, a w 1965 roku został wpisany do rejestru zabytków.
Wnętrze
Wnętrze kościoła charakteryzuje się bogatym wystrojem, w tym:
- Ołtarz główny oraz ołtarze w transepcie.
- Ołtarz boczny poświęcony Matce Boskiej Patronce Dobrej Śmierci, z ikoną darowaną przez króla Jana Kazimierza.
- Licznymi epitafiami, w tym malarza Rafała Hadziewicza oraz dziennikarza Józefa Keniga.
- Grupą Zaślubin Marii autorstwa Jana Jerzego Plerscha.
- Figurką Dzieciątka Jezus w nawie głównej.
Galeria
Kościół był wielokrotnie przedstawiany w sztuce, w tym w dziełach takich jak:
- Widok kościoła na weducie Bernarda Bellotto z 1780 roku.
- Świątynia na drzeworycie Michała Starkmana z około 1855 roku.
- Widok przed 1900 rokiem oraz przed 1916 rokiem.
Podsumowanie
Kościół Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny i św. Józefa Oblubieńca jest nie tylko ważnym miejscem kultu, ale także istotnym elementem warszawskiej historii architektury i kultury.
