Joazaf I – Patriarcha Moskiewski
Joazaf I (zm. 1640) był czwartym, de facto piątym patriarchą moskiewskim i całej Rusi, sprawującym urząd w latach 1634–1640. Pochodził z rodziny szlacheckiej, a wieczyste śluby mnisze złożył w monasterze Przemienienia Pańskiego na Wyspach Sołowieckich pomiędzy 1597 a 1603 rokiem. Po opuszczeniu Sołowek przez 18 lat służył w eparchii nowogrodzkiej, a następnie był przełożonym Monasteru Pskowsko-Pieczerskiego oraz arcybiskupem pskowskim.
Wybór Joazafa na patriarchę zainicjował patriarcha Filaret, który preferował, by nowy duchowny nie angażował się w politykę. Formalnie wybór odbył się w 1634 roku, kiedy to sobór biskupów wskazał trzech kandydatów, a car Michał Romanow wybrał Joazafa.
Działalność Patriarchy
Joazaf nie angażował się w politykę państwową, co doprowadziło do osłabienia pozycji patriarchatu. Skupił się na moralnej odnowie społeczeństwa oraz wprowadzeniu postanowień Soboru Stu Rozdziałów, zwalczając m.in. nieprawidłowości w nabożeństwach i fałszywych jurodiwych. Kontynuował także przegląd ksiąg liturgicznych, mający na celu poprawę błędów w modlitwach.
- Zreformował nabożeństwa, dążąc do ich uporządkowania.
- Wprowadził zasady dotyczące hierarchii wśród duchownych, publikując dokument znany jako Lestwica włastiem.
Patriarcha zmarł w 1640 roku i został pochowany w soborze Zaśnięcia Matki Bożej na Kremlu w Moskwie.
Oceny i dziedzictwo
Joazaf jest często postrzegany jako postać mało wyrazista, jednakże jego brak zainteresowania polityką nie oznaczał braku zaangażowania w sprawy Cerkwi. Historycy, tacy jak W. Pietruszko, podkreślają jego pobożność, surowość oraz zdecydowanie w działaniach na rzecz Kościoła. Jego osiągnięcia często są przyćmione przez wybitniejsze postacie, takie jak Filaret i Nikon.
