Rozmowa w „Katedrze”
Rozmowa w „Katedrze” (oryg. Conversación en La Catedral) to powieść peruwiańskiego pisarza Mario Vargasa Llosy, wydana w 1969 roku. Uznawana jest za jedno z najważniejszych dzieł Llosy oraz jedną z najwybitniejszych powieści XX wieku. Autor podejmuje w niej próbę stworzenia powieści totalnej, łącząc różnorodne formy literackie, które inspirowane są twórczością takich pisarzy jak James Joyce czy William Faulkner. W dziele tym Llosa osadza narrację w latynoskich realiach, ukazując pokolonialny system społeczny w Peru.
Inspiracje
Literackim pierwowzorem „Katedry” była knajpa o tej samej nazwie, znajdująca się w pobliżu Plaza de la Unión w Limie, która obecnie jest parkingiem.
Fabuła
Akcja powieści rozgrywa się w połowie lat 60. XX wieku. Głównym bohaterem jest Santiago Zavala, trzydziestolatek pracujący w redakcji jednej z gazet w Limie. Spotyka on byłego szofera swojego ojca, Ambrosio, co prowadzi ich do tytułowej „Katedry” – obskurnej knajpy dla biedoty. Przy piwie zaczynają wspominać przeszłość, co wywołuje wątpliwości dotyczące tożsamości ojca Santiago. Czy był on peruwiańskim arystokratą, biznesmenem, politykiem czy kimś innym?
Historia Santiaga i jego rodziny, wraz z intrygą obyczajowo-kryminalną, pozwala Llosie na ukazanie szerokiej panoramy Peru – od skromnych chat metysów i Afroperuwiańczyków po rezydencje kreolskiej elity społecznej, finansowej i politycznej. Santiago podróżuje przez zakamarki pamięci, cofając się o dekadę. Llosa wprowadza czytelnika w mechanizmy powstawania dyktatury, pokazując jej wpływ na życie jednostki.
