Longinus Podbipięta

Longinus Podbipięta

Longinus Podbipięta herbu Zerwikaptur (ok. 1603-1649) to postać literacka z powieści Ogniem i mieczem Henryka Sienkiewicza. Pochodzi z Myszykiszek i w momencie rozpoczęcia akcji powieści ma około 45 lat. Jest ostatnim męskim potomkiem rodu Podbipiętów, posiadającym majątek na Litwie.

Longinus jest opisywany jako wysoki, chudy mężczyzna z melancholijnym i sympatycznym wyglądem. Nosi ze sobą olbrzymi miecz krzyżacki, Zerwikaptur, który odziedziczył po swoim przodku, Stowejce. Legenda głosi, że Stowejka w bitwie pod Grunwaldem ściął głowy trzech rycerzy, co zaowocowało nadaniem mu herbów z kozim łbem, który stał się symbolem jego rodu.

Podbipięta jest osobą głęboko religijną i angażuje się w różne bitwy, takie jak te pod Konstantynowem, Zamościem i Zbarażem. W ostatniej z wymienionych bitew spełnia swoją obietnicę, tnąc trzy głowy, jednak ginie w trakcie próby przekradnięcia się do króla Jana Kazimierza Wazy, zostając pochowanym w Zbarażu.

Inspiracje i adaptacje

Longinus Podbipięta jest często utożsamiany z postacią Spirydiona Ostaszewskiego, znanym z nadzwyczajnej siły. W filmowej adaptacji Ogniem i mieczem w reżyserii Jerzego Hoffmana rolę tę odegrał Wiktor Zborowski, a w wcześniejszej włoskiej wersji z 1962 roku zagrał Bruno Nessi.

Muzyka

Postać Longinusa zainspirowała Jacka Kaczmarskiego do stworzenia utworu Pan Podbipięta, który odzwierciedla jego charakter i losy.

Podsumowanie

Longinus Podbipięta to kluczowa postać w literaturze polskiej, symbolizująca honor i męstwo. Jego historia jest przykładem tradycji rycerskich oraz głębokiego związku z religią i wartościami moralnymi.