Gołąb wędrowny

„`html

Gołąb wędrowny

Ectopistes migratorius to wymarły gatunek ptaka z rodziny gołębiowatych, niegdyś zamieszkujący Amerykę Północną. Uważany był za najliczniej występujący gatunek ptaka na Ziemi.

Taksonomia

Po raz pierwszy gatunek ten opisał Karol Linneusz w 1766 roku, nadając mu nazwę Columba migratoria. W 1827 roku William Swainson utworzył rodzaj Ectopistes. Międzynarodowy Komitet Ornitologiczny nie wyróżnia podgatunków gołębia wędrownego.

Etymologia

Nazwa rodzajowa pochodzi z greckiego ektopistēs, oznaczającego wędrowca, a epitet gatunkowy migratorius z łaciny, co także odnosi się do migracji.

Zasięg występowania i liczebność

Gołębie wędrowne zamieszkiwały wschodnią i centralną Kanadę oraz Stany Zjednoczone. Główne obszary lęgowe rozciągały się od Wielkich Jezior do stanu Nowy Jork, a zimowiska obejmowały południowe stany USA oraz centralny Meksyk. Przed przybyciem Europejczyków ich populacja mogła wynosić od 3 do 5 miliardów osobników.

Morfologia

Gołąb wędrowny osiągał długość ciała 39–42 cm. Samce miały szaroniebieskie upierzenie z różowymi i brązowymi akcentami, podczas gdy samice charakteryzowały się bardziej matowym, szarobrązowym kolorem.

Ekologia

Gatunek preferował lasy oraz otwarte przestrzenie. Żywił się bukwiami, żołędziami, nasionami i jagodami, a także bezkręgowcami. Gołębie wędrowne przemieszczały się w dużych grupach, a ich liczebność podczas migracji potrafiła przyciemnić niebo.

Lęgi

Gołębie wędrowne gniazdowały kolonijnie, a okres lęgowy trwał od marca do września. Gniazda tworzyły z luźno ułożonych gałęzi, a w zniesieniu znajdowały się jedno lub dwa białe jaja.

Status zagrożenia

Gołąb wędrowny jest gatunkiem wymarłym. Przyczyny jego wyginięcia obejmują wycinkę lasów, masowe polowania oraz choroby. Ostatni dziki osobnik został zastrzelony w 1900 roku, a ostatni znany przedstawiciel gatunku zmarł 1 września 1914 roku w ogrodzie zoologicznym w Cincinnati. Obecnie jego wypchany okaz znajduje się w Smithsonian Institution.