Antoni Banaszak
Antoni Banaszak (1881-1932) był polskim prawnikiem i senatorem I kadencji II Rzeczypospolitej, który odegrał istotną rolę w organizacji polskiego sądownictwa po I wojnie światowej.
Życiorys
Urodził się 9 stycznia 1881 roku w Pięczkowie, w rodzinie średniozamożnych rolników. Po ukończeniu szkoły podstawowej, Banaszak zdał maturę w Gimnazjum św. Marii Magdaleny w Poznaniu w 1902 roku. Był członkiem tajnego Towarzystwa Tomasza Zana, skupiającego polską młodzież akademicką.
Studiował prawo, ekonomię i historię sztuki w Niemczech, w takich miastach jak Berlin, Wrocław i Monachium, gdzie aktywnie uczestniczył w organizacjach polskich studentów. Egzamin sędziowski zdał w 1911 roku.
Pierwsze lata kariery zawodowej spędził jako adwokat w Bochum, gdzie angażował się w ruchy polskie oraz bronił interesów Polaków w Niemczech. W 1914 roku, jako działacz narodowy, został uwięziony, a po zwolnieniu wcielono go do armii niemieckiej. Po wojnie wrócił do Wielkopolski, gdzie zajął się organizowaniem polskiego sądownictwa.
Wziął udział w powstaniu wielkopolskim, pełniąc funkcję wiceprezesa Sądu Doraźnego w Ostrowie. Po wojnie prowadził kursy dla kadr policyjnych oraz założył własną kancelarię adwokacką w Ostrowie. Był aktywnym członkiem Narodowej Partii Robotniczej, a w latach 1922-1927 zasiadał w Senacie. Od 1922 roku był wiceprezesem Sądu Wojewódzkiego w Poznaniu, a od 1925 roku sędzią Sądu Doraźnego przy Sądzie Najwyższym.
Banaszak zmarł 3 maja 1932 roku w Ostrowie, gdzie został pochowany. Był żonaty z Zofią Nowakowską, lecz nie doczekali się dzieci.
Podsumowanie
Antoni Banaszak był ważną postacią w polskim systemie prawnym i politycznym okresu międzywojennego, przyczyniając się do organizacji sądownictwa oraz reprezentując interesy Polaków w Niemczech.
