Krążowniki klasy Tenryū
Krążowniki klasy Tenryū to seria dwóch japońskich okrętów, „Tenryū” i „Tatsuta”, które służyły w okresie międzywojennym oraz podczas II wojny światowej. Zostały zaprojektowane jako szybkie krążowniki, pełniące rolę przewodników flotylli niszczycieli. Oba okręty weszły do służby w 1919 roku i aktywnie uczestniczyły w wojnie japońsko-chińskiej oraz w działaniach na Pacyfiku, gdzie zostały zatopione.
Specyfikacje techniczne
- Wyporność: standardowa 3230 ts, pełna 4621 t
- Długość: 142,6 m
- Szerokość: 12,34 m
- Zanurzenie: 3,96 m
- Napęd: 3 turbiny parowe (51 000 KM), 10 kotłów parowych, 3 śruby
- Prędkość: 33 węzły
- Zasięg: 5000 mil morskich przy prędkości 14 węzłów
- Załoga: 337 osób
- Uzbrojenie: 4 działa 140 mm, 1 działo 76,2 mm, 6 wyrzutni torpedowych 533 mm, 48 min
- Opancerzenie: burty 51-63 mm, pokład 22-25 mm
Historia powstania
Okręty klasy Tenryū zostały zaprojektowane w 1915 roku w odpowiedzi na potrzebę posiadania szybkich krążowników, które mogłyby pełnić funkcję liderów flotylli niszczycieli. Inspiracją do ich konstrukcji były brytyjskie krążowniki lekkie. Nowe okręty charakteryzowały się mniejszą liczbą dział i lepszym uzbrojeniem torpedowym, co pozwalało na osiąganie większych prędkości.
Operacje wojenne
Oba krążowniki brały udział w wielu działaniach wojennych. W grudniu 1941 roku uczestniczyły w operacji zdobycia Wake, a w 1942 roku w zajęciu portów na Nowej Gwinei. „Tenryū” wziął udział w bitwie koło wyspy Savo, zaś „Tatsuta” osłaniał wysadzanie wojsk w Gili Gili.
„Tenryū” został zatopiony przez amerykański okręt podwodny USS „Albacore” 18 grudnia 1942 roku, podczas gdy „Tatsuta”, pełniąc rolę okrętu flagowego, został usunięty z użytku po zatopieniu przez USS „Sand Lance” 13 marca 1944 roku.
Klasa Tenryū pozostaje ważnym elementem historii japońskiej marynarki wojennej, ilustrując rozwój okrętów wojennych w okresie międzywojennym oraz ich rolę w konfliktach zbrojnych XX wieku.
