Rzeka Łódka
Łódka to rzeka w Łodzi, znana niegdyś jako Starowiejska lub Ostroga, która ma długość 20 km, z czego 15,6 km znajduje się w granicach miasta. Jej źródła znajdują się w okolicach ul. Brzezińskiej, a ujście w Konstantynowie Łódzkim, gdzie wpada do Neru.
Charakterystyka Koryta
Koryto rzeki jest zróżnicowane. Na początku Łódka płynie jako okresowy ciek, a następnie przekształca się w rów. W okolicach Akademii Sztuk Pięknych rzeka tworzy malowniczą dolinę. W miarę przepływu przez miasto, koryto ulega modyfikacjom, a w niektórych miejscach rzeka jest ukryta pod ziemią.
- W parku Ocalałych rzeka zasilająca zbiornik zaporowy.
- Przepływ przez park Helenów i Staromiejski oraz tereny Manufaktury.
- Kanał kryty w okolicach ulicy Źródłowej.
Na obszarze parku na Zdrowiu, Łódka wypływa na powierzchnię i przyjmuje dopływ Bałutkę. Następnie płynie wzdłuż Ogrodu Botanicznego, a później przez Konstantynów Łódzki, gdzie uchodzi do Neru.
Problemy Ekologiczne
Koryto rzeki jest silnie uregulowane, co wpływa na zdolność Łódki do samooczyszczania. Zanieczyszczenia pochodzą głównie z nieoczyszczonych ścieków, co prowadzi do obniżenia zasobów wód gruntowych.
W przeszłości wzdłuż rzeki istniało wiele stawów, m.in. Staw Grobelny. Obecnie koncepcja utworzenia zbiornika zaporowego Brus wymagałaby zatrzymania zanieczyszczeń i przywrócenia możliwości samooczyszczania wód.
Historia Rzeki
Najbardziej szczegółowy opis rzeki pochodzi z 1860 roku, gdy miała przeciętną głębokość 30 cm i szerokość do 2 metrów. Rzeka była źródłem wody dla wielu zakładów przemysłowych, w tym farbiarni, mydlarni oraz młynów.
W 1933 roku rzeka została wyregulowana w celu dostosowania jej do potrzeb miejskich i kanalizacyjnych, co miało na celu poprawę jakości życia mieszkańców.
