Nabój 40 × 47 mm
Nabój 40 × 47 mm, znany również jako 40 x 47 mm SR, to polski nabój kal. 40 mm, zaprojektowany do granatników wz. 74 i wz. 83. Program Pallad, rozpoczęty w 1968 roku, miał na celu opracowanie granatnika podlufowego oraz odpowiedniej amunicji, pod kierownictwem doc. dr inż. Józefa Brodackiego. Nowy nabój wzorowany był na amerykańskim M381 40 × 46 mm SR.
Nabój 40 × 47 mm został przyjęty do uzbrojenia równocześnie z granatnikiem podlufowym wz. 74 i był później stosowany z granatnikiem pistoletowym wz. 83. W połowie lat 80. XX wieku opracowano granatnik automatyczny Pallad M, również zasilany tą amunicją, jednak nie wszedł on do seryjnej produkcji. Nabój ten jest używany wyłącznie w Siłach Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej.
Specyfikacja techniczna
- Kaliber: 40 mm
- Długość naboju: 102,7 mm
- Masa naboju: 250 g (NGO-74)
- Masa pocisku: 193 g (NGO-74)
- Prędkość początkowa: 78 m/s
- Średnica łuski: 40,9 mm
- Średnica kryzy: 44 mm
- Długość łuski: 47 mm
Wersje naboju
- NGO-74 – granat odłamkowo-burzący z 33,5 g materiału wybuchowego, charakteryzujący się dużym zasięgiem odłamków (do 200 m) i wysokim ryzykiem niewybuchów.
- NGC-74 – granat ćwiczebny, który wybucha w momencie upadku, uwalniając ładunek dymno-błyskowy.
- NGB-74 – granat balistyczny, identyczny pod względem masy i wymiarów do NGO-74, lecz pozbawiony ładunku wybuchowego.
