Kraj Nadwiślański
Kraj Nadwiślański (ros. Priwislinskij kraj) to półoficjalna nazwa Królestwa Polskiego, która zaczęła być używana po zniesieniu autonomii instytucjonalnej przez Imperium Rosyjskie. Mimo że nie zastąpiła całkowicie terminu „Królestwo Polskie”, była stosowana równolegle.
Rys historyczny
Po upadku powstania styczniowego, władze rosyjskie przystąpiły do likwidacji autonomii Królestwa Polskiego. W 1866 roku zreorganizowano administrację, tworząc 10 guberni bezpośrednio podporządkowanych władzom rosyjskim. W 1867 roku zniesiono autonomię instytucjonalną, co doprowadziło do likwidacji Rady Stanu oraz Rady Administracyjnej. Odrębny herb Królestwa został wycofany, a polski orzeł stał się jednym z elementów herbu całego Imperium. W 1871 roku zaprzestano wydawania Dziennika Praw Królestwa, a po zniesieniu urzędu namiestnika w 1874 roku obszar Królestwa zaczął być określany jako generał-gubernatorstwo warszawskie. Nazwa „Kraj Nadwiślański” miała podkreślać związek Królestwa z Imperium Rosyjskim.
Zakres użycia nazwy
Określenie „Kraj Nadwiślański” początkowo miało charakter potoczny, ale w latach 80. XIX wieku zaczęto je używać również w dokumentach oficjalnych. Pierwsze użycie tej nazwy w akcie urzędowym miało miejsce w 1888 roku, kiedy to w zdaniu Rady Państwa pojawiło się określenie „gubernie Kraju Nadwiślańskiego”. Wcześniej, 29 kwietnia 1883 roku, car Aleksander III użył tego terminu w reskrypcie nadającym Order Świętego Aleksandra Newskiego kuratorowi warszawskiego okręgu szkolnego. Choć nazwa „Kraj Nadwiślański” zaczęła być coraz częściej wprowadzana do dokumentów, to „Królestwo Polskie” nie zostało nigdy formalnie uchylone.
Podsumowanie
Kraj Nadwiślański był nazwą Królestwa Polskiego w okresie po zniesieniu jego autonomii w 1867 roku. Mimo używania tej nazwy w dokumentach, Królestwo Polskie pozostało formalnie uznawane.
