Architektura SuperH
SuperH, znany również jako SH, to architektura mikroprocesorów typu RISC, zaprojektowana z myślą o zastosowaniach wbudowanych. Opracowana przez firmę Hitachi, architektura ta stanowi następstwo rodziny H8. SuperH zdobył uznanie za swoją gęstość architektoniczną, co sprawia, że w pewnych aspektach przewyższa inne popularne architektury, takie jak x86 i ARM. W połowie lat 90. ARM nabyło licencję na jeden z patentów SuperH, co przyczyniło się do powstania zestawu instrukcji Thumb.
Modele procesorów SuperH
Rodzina procesorów SuperH obejmuje różne modele, z których każdy ma swoje specyficzne zastosowania:
- SH-1 – stosowany w mikrokontrolerach do prostych rozwiązań osadzonych, takich jak napędy CD-ROM.
- SH-2 – wykorzystywany w bardziej zaawansowanych mikrokontrolerach i systemach motoryzacyjnych.
- SH-DSP – przeznaczony dla telefonii komórkowej, obsługujący m.in. kompresję JPEG.
- SH-3 – popularny w mobilnych rozwiązaniach oraz nawigacji, często z systemem Windows CE.
- SH-3-DSP – używany w terminalach multimedialnych i urządzeniach sieciowych.
- SH-4 – zaprojektowany z myślą o wysokiej wydajności w terminalach samochodowych i konsolach gier.
- SH-5 – dedykowany zaawansowanym zastosowaniom multimedialnym.
- SH-X – rdzeń stosowany w różnych zastosowaniach, w tym w układach sterowania silnikiem.
- SH-Mobile – stworzony w celu optymalizacji systemów szerokopasmowych.
Istotne cechy architektury
Architektura SuperH charakteryzuje się następującymi cechami:
- Skalowalność
- Niski koszt
- Zoptymalizowane dla rozwiązań osadzonych
- Wysoka wydajność
Rdzenie SuperH są wspierane przez wiele systemów RTOS oraz różnorodne narzędzia na całym świecie, co czyni je wszechstronnym rozwiązaniem w różnych zastosowaniach technologicznych.
