Bitwa pod Pydną
Bitwa pod Pydną miała miejsce 22 czerwca 168 p.n.e. i była starciem pomiędzy armią rzymską, dowodzoną przez Emiliusza Paulusa, a Macedończykami pod wodzą króla Perseusza.
Formacje wojskowe
W armii macedońskiej podstawową formacją była falanga, składająca się z żołnierzy uzbrojonych w długie włócznie (sarisy), miecze i niewielkie tarcze. Walczyli w zwartym szyku, co czyniło ich ataki niepokonanymi w świecie hellenistycznym.
W przeciwieństwie do Macedończyków, Rzymianie posiadali legiony, które były doskonale zorganizowane i składały się z licznych pododdziałów. Większość legionistów była ciężko uzbrojona, korzystając z oszczepów (pilum) oraz krótkich mieczy. Dodatkowo, Rzymianie mieli większe, owalne tarcze. Lekko uzbrojeni żołnierze (velites) wspierali podstawowe linie, prowokując wroga do walki, podczas gdy najstarsi żołnierze (triarii) walczyli w sposób przypominający falangę grecką.
Przebieg bitwy
Emiliusz Paulus zmusił Macedończyków do walki w trudnym terenie. Na początku bitwy, falanga macedońska zaatakowała frontalnie legiony, co doprowadziło do zaciętej walki. Jednak nierówności terenu oraz ostrzał Rzymian spowodowały powstanie wyrw w szyku Macedończyków. Rzymianie wykorzystali tę sytuację, wprowadzając swoje pododdziały do powstałych luk, co osłabiło efektywność macedońskiej falangi.
W wyniku starcia Rzymianie zdołali zabić około 20 tysięcy Macedończyków przy stosunkowo niewielkich stratach własnych, liczących około 1 tysiąca żołnierzy. Wojska rzymskie odniosły zwycięstwo w bitwie oraz w całej wojnie, co doprowadziło do ostatecznego podporządkowania Macedonii Rzymowi.
Podsumowanie
- Bitwa pod Pydną: 22 czerwca 168 p.n.e.
- Armia rzymska dowodzona przez Emiliusza Paulusa.
- Macedończycy pod wodzą króla Perseusza.
- Decydujące zwycięstwo Rzymian, które zakończyło wojnę.
