Michaił Jurjewicz Lermontow
Michaił Lermontow (1814-1841) był wybitnym rosyjskim pisarzem, poetą i dramaturgiem, uważanym za jednego z najważniejszych twórców XIX wieku. Jego twórczość, związana z romantyzmem, obejmuje zarówno prozę, jak i liryki, w tym pierwszą rosyjską powieść psychologiczną, Bohater naszych czasów.
Życiorys
Lermontow urodził się w Moskwie w zamożnej rodzinie szlacheckiej. Po śmierci matki w 1817 roku wychowywał się pod opieką babci. W młodości uczył się języków obcych oraz rysunku, a jego talent artystyczny rozwijał Piotr Zabołocki. W 1828 roku rozpoczął studia na Uniwersytecie Moskiewskim.
Debiutował w 1828 roku poematem Chadży Abrek. W 1837 roku, po napisaniu wiersza Śmierć poety, krytykującego rosyjskie władze za śmierć Aleksandra Puszkina, został zesłany na Kaukaz. Po powrocie do Rosji w 1840 roku, po pojedynku z synem francuskiego ambasadora, ponownie trafił na zesłanie, gdzie zginął w 1841 roku w Piatigorsku.
Twórczość
Lermontow był pod wpływem europejskich romantyków, takich jak Byron i Schiller. Jego twórczość charakteryzowały melancholia, pesymizm oraz bunt przeciwko ograniczeniom wolności. Jego poezja wyróżnia się nowoczesnością i oszczędnością formy, a także trwałym wpływem na rosyjską literaturę.
Wybrane dzieła
Proza
- Bohater naszych czasów (1840)
- Kniaginia Ligowskaja (1836-1837)
- Panorama Moskwy (1834)
Dramaty
- Cygany (1828)
- Maskarada (1835)
- Dwa brata (1834-1836)
Poematy
- Czerkiesi (1828)
- Kawkazskij plennik (1828)
- Olieg (1829)
Znaczenie
Lermontow pozostaje jedną z najważniejszych postaci w literaturze rosyjskiej. Jego utwory, pełne buntu i nowoczesnych estetyk, mają wpływ na literaturę do dziś.
