My, dzieci z dworca Zoo
My, dzieci z dworca Zoo (niem. Wir Kinder vom Bahnhof Zoo) to książka dokumentalna wydana po raz pierwszy w Niemczech w 1978 roku, a w Polsce w 1984 i 1987 roku. Stanowi relację z rozmów z Christiane F. (właściwie Christiane Vera Felscherinow), młodą narkomanką z Berlina Zachodniego, przeprowadzonych przez dziennikarzy „Sterna”. Książka zawiera również dokumentalne fotografie, w tym portrety znajomych Christiane.
Opisywane wydarzenia rozgrywają się w latach 1975–1977, w okresie wzrastającej fali narkomanii wśród młodzieży w Berlinie Zachodnim. Tytułowy Dworzec Zoo był miejscem, gdzie Christiane i jej rówieśnicy czekali na „klientów”, a prostytucja stała się sposobem na zdobycie środków na narkotyki. Dworzec pełnił również rolę punktu wymiany heroiny.
Relacje i kontekst
Relacja Christiane przeplata się z narracjami jej matki, kierownika klubu młodzieżowego Haus der Mitte, policjantki z wydziału antynarkotykowego oraz pracowników socjalnych. Christiane zaczęła palić haszysz w wieku 12 lat, a wkrótce po tym miała pierwszy kontakt z heroiną. Książka ukazuje dramatyczne poświęcenia, jakich dokonują osoby uzależnione, w tym prostytucję i kradzieże, aby zdobyć pieniądze na narkotyki. Christiane wielokrotnie próbowała się leczyć, jednak wracała do nałogu, aż ostatecznie matka wywiozła ją do rodziny w Hamburgu.
Adaptacje
- Film: W 1981 roku powstał film fabularny My, dzieci z dworca Zoo, w reżyserii Uli Edela.
- Serial: W 2021 roku zrealizowano ośmioodcinkowy serial pod tym samym tytułem, produkcji Constantin Television, Amazon Studios i Wilma Film.
- Spektakl: W 2017 roku w krakowskim Teatrze BARAKAH powstał spektakl Dzieci z dworca ZOO, w reżyserii Sebastiana Oberca.
Podsumowanie
Książka My, dzieci z dworca Zoo pozostaje ważnym dokumentem społecznym, ukazującym problem narkomanii wśród młodzieży w Berlinie Zachodnim lat 70. XX wieku. Jej wpływ na kulturę i sztukę można dostrzec w licznych adaptacjach filmowych i teatralnych.
