Konfirmacja w Kościołach Ewangelickich
Konfirmacja, znana jako konfirmacja w języku polskim, Konfirmation w niemieckim oraz szwedzkim, oznacza potwierdzenie wiary i przynależności do Kościoła w tradycji ewangelickiej. Choć nie jest sakramentem, stanowi istotny element życia religijnego.
Praktyki Konfirmacji na Świecie
W krajach protestanckich, takich jak Dania, Norwegia i Szwecja, konfirmacja została wprowadzona po Reformacji jako sposób potwierdzenia wiary chrześcijańskiej i przynależności do Kościoła. Proces ten obejmuje:
- Nauka religii przez kilka lat, zakończona egzaminem.
- Udział w obozach dla konfirmantów.
- Przyjęcie pierwszej komunii w wieku 12-15 lat.
Akt konfirmacji przeprowadza ordynowany duchowny, który błogosławi konfirmanta poprzez nałożenie rąk na jego głowę. W Niemczech, Danii i Norwegii konfirmacja jest celebrowana podczas uroczystych przyjęć, natomiast w Szwecji około 40% młodzieży uczestniczy w szkoleniu w obozach dla konfirmantów.
Historia Konfirmacji w Niemczech
W Niemczech konfirmacja została wprowadzona w XVIII wieku, pomimo początkowego sprzeciwu Marcina Lutra. W Szwajcarii konfirmacja odbywa się w 16. roku życia, a w większości krajów protestanckich ma miejsce w Niedzielę Palmową lub pierwszą niedzielę po Wielkanocy. W Polsce konfirmacja udzielana jest około 15. roku życia.
Konfirmacja w NRD i Współczesność
W NRD konfirmacja była zwalczana przez władze, które wprowadziły „Ślubowanie młodzieży” (Jugendweihe). Po zjednoczeniu Niemiec ceremonia ta zniknęła, ale na nowo pojawiła się jako prywatna uroczystość dla osób niewierzących w 1995 roku. W niektórych wschodnich landach RFN, gdzie wprowadzono komunię dla dzieci, konfirmacja straciła na znaczeniu.
Różnice w Uznawaniu Konfirmacji
Kościoły rzymskokatolicki i prawosławny nie uznają konfirmacji protestanckiej. Konwertyci na te wyznania muszą przyjąć sakrament bierzmowania.
