L1A1
L1A1 to brytyjski karabin samopowtarzalny, będący licencyjną wersją karabinu FN FAL.
Historia
W 1951 roku armia brytyjska wprowadziła do uzbrojenia karabin EM-2 jako Rifle, Automatic, No.9 Mk 1, jednak produkcja nie ruszyła z powodu prac nad standaryzacją amunicji w ramach NATO. W związku z doświadczeniami z II wojny światowej, zdecydowano się na przyjęcie wspólnego naboju dla wszystkich państw członkowskich. USA optowały za amunicją 7,62 x 51 mm NATO, co ostatecznie doprowadziło do zamknięcia programu EM-2 i przyjęcia L1A1. Karabin L1A1 był samopowtarzalny i różnił się od oryginalnego modelu FAL brakiem możliwości strzelania seriami. Produkcja L1A1 miała miejsce również w Australii i Kanadzie, a broń była używana przez armie kilku krajów, w tym Wielkiej Brytanii, Australii oraz Kanady.
Opis
L1A1 działał na zasadzie odprowadzania gazów prochowych, z zamkiem ryglowanym przez przekoszenie. Broń strzelała z zamka zamkniętego, a mechanizm spustowy umożliwiał strzelanie ogniem pojedynczym. Zasilanie odbywało się z pudełkowych magazynków o pojemności 20 naboi. Przyrządy celownicze składały się z muszki oraz celownika przeziernikowego.
Podsumowanie
- L1A1 to samopowtarzalny karabin, będący licencyjną wersją FN FAL.
- Wprowadzony do uzbrojenia w wyniku zmian w standardach NATO.
- Wyposażony w mechanizm działający na zasadzie odprowadzania gazów prochowych.
- Znajdował się na uzbrojeniu armii Wielkiej Brytanii, Australii, Kanady i Nowej Zelandii.
