Adres pamięci w informatyce
Adres pamięci to unikalny identyfikator dla jednostki pamięci w komputerze, umożliwiający procesorowi (CPU) przechowywanie i późniejsze wykorzystanie danych. W nowoczesnych systemach każdy adres odpowiada pojedynczemu bajtowi pamięci, a większe dane są przechowywane w kilku bajtach o kolejnych adresach. Niektóre mikroprocesory, jak Texas Instruments TMS9900, są adresowalne dwubajtowo, co oznacza, że ich jednostki przechowywania są większe niż bajt.
Pamięć fizyczna, logiczna i wirtualna
Pamięć fizyczna odnosi się do rzeczywistego sprzętu, takiego jak RAM, podczas gdy pamięć logiczna i wirtualna to koncepcje oprogramowania. Na przykład, pamięć fizyczna może mieć 128 MB, a pamięć wirtualna w procesorach 32-bitowych może wynosić aż 4 GB. Organizacja danych na nośniku określa ich strukturę fizyczną, a sposób prezentacji danych użytkownikom to struktura logiczna. Plik danych, będący ciągiem bajtów, może być fizycznie rozproszony na dysku.
Adresowanie w różnych architekturach
W kontekście nowoczesnych komputerów często omawia się wirtualne adresy pamięci. Komputer 32-bitowy traktuje pamięć jako zestaw 32-bitowych wartości, co prowadzi do przestrzeni adresowej wynoszącej 4 GB. Starsze komputery, takie jak 8-bitowy MOS Technology 6502, obsługiwały 16-bitowe adresy, pozwalając na zaadresowanie 1 MB, aby uniknąć zbyt małej pamięci. W przypadku architektur 64-bitowych, możliwości adresowania sięgają 16 eksabajtów, co jest uważane za praktycznie nieograniczone.
Wydajność dostępu do pamięci
Wydajność komputera może być wpływana przez sposób dostępu do pamięci. Na przykład w komputerach 16-bitowych, takich jak Intel 8086, efektywność wzrasta, gdy dane są „wyrównane” do parzystych adresów, co pozwala na załadowanie 16 bitów danych w jednym cyklu. Gdy adres jest nieparzysty, procesor musi wykonać dwa cykle, co obniża wydajność.
