Magami
Termin „magami” odnosi się do kapłanów i mędrców elamickich, chaldejskich, medyjskich i babilońskich, którzy zajmowali się astrologią, magią i alchemią. Obejmuje to również kapłanów zaratusztriańskich, takich jak strażnicy ognia świątynnego oraz nauczyciele. W okresie hellenistycznym zaczęto tym mianem określać również Zaratusztrę.
Etymologia
Słowo „mag” jest związane z polskim „moc” oraz greckim μάγος (magos), μαγικός (magikos) i angielskim magic. Pochodzi ono z języków staroperskiego i medyjskiego, gdzie występuje jako magi lub maguš.
Źródła medyjskie i perskie
Pierwsze znane użycie słowa „mag” pochodzi z Inskrypcji z Behistun Dariusza I (520-518 p.n.e.). W tekstach Awesty występuje termin hapax legomenon: moghu.tbiš, który odnosi się do członków plemienia, a nie do magów. Herodot wspomina o medyjskich mędrcach jako doradcach króla Astyagesa.
Źródła hellenistyczne
Robert Charles Zaehner zauważa, że w późniejszych relacjach greckich magowie pojawiają się nie tylko w Iranie, ale także w Samarii, Etiopii i Egipcie. W okresie hellenistycznym terminologia związana z magami zyskała na popularności, łącząc się z praktykami astrologicznymi i alchemią.
Zoroaster był utożsamiany z gwiazdami, a jego postać była centralna w pseudoepigrafii greckiej, gdzie przypisywano mu wynalezienie astrologii i magii.
W tradycji chrześcijańskiej
Słowo mágos występuje zarówno w Starym, jak i Nowym Testamencie, zazwyczaj tłumaczone jako „magik” lub „czarownik”. W Ewangelii Mateusza mędrcy, znani również jako Trzej Królowie, odwiedzają Jezusa. Ich historia zyskała popularność w średniowieczu, prowadząc do powstania wielu legend.
W Księdze Dziejów Apostolskich opisany jest Szymon Mag, a także inny mag, Bar-Jesus, który działał jako doradca rzymskiego prokonsula. W Syryjskiej Ewangelii Dzieciństwa pojawia się wątek Zoroastra jako źródła proroctwa, które skłoniło mędrców do poszukiwania Jezusa.
