Komitet Obrony Kraju (KOK)
Komitet Obrony Kraju (KOK) był organem odpowiedzialnym za sprawy obronne w Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej, działającym w latach 1959–1990, a następnie pod auspicjami Prezydenta RP do 2002 roku.
Historia
KOK został powołany uchwałą Rady Ministrów z dnia 18 lutego 1959 roku. Jego głównym zadaniem była koordynacja i nadzór nad realizacją zadań obronnych. W przypadku zagrożenia bezpieczeństwa państwa, KOK miał przejąć pełnię władzy, składając się z członków kierownictwa partii i rządu pod przewodnictwem Prezesa Rady Ministrów.
Ustawa z 21 listopada 1967 roku umocowała KOK w zakresie określania zagrożeń dla bezpieczeństwa państwa. W 1981 roku uchwała KOK rozszerzyła kompetencje wojewódzkich komitetów obrony, jednak ich rola w czasie stanu wojennego była ograniczona.
W drugiej połowie lat 80. powołano Zespół ds. Patriotyczno-Obronnego Wychowania Społeczeństwa, który miał na celu promowanie obronności wśród młodzieży. W 1991 roku KOK został podporządkowany Prezydentowi RP, a jego organem wykonawczym stało się Biuro Bezpieczeństwa Narodowego.
W latach 90. KOK zwoływał posiedzenia rzadko, a jego kompetencje rozszerzono o kwestie związane z integracją Polski z NATO. W 1997 roku powołano Radę Bezpieczeństwa Narodowego, co ograniczyło działalność KOK. Ostatecznie, w 2002 roku, KOK i wojewódzkie komitety obrony utraciły umocowanie prawne, a ich działalność zakończono w 2003 roku.
Sekretarze KOK
- gen. broni Grzegorz Korczyński (1967–1971)
- gen. broni Tadeusz Tuczapski (1971–1987)
- gen. broni Jerzy Skalski (1987–1990)
- Jacek Merkel (1990–1991)
- Lech Kaczyński (1991)
- Jerzy Milewski (1991–1994)
- Henryk Goryszewski (1994–1995)
- Jerzy Milewski (1996–1997)
- Marek Siwiec (1997–2002)
Sekretarzowi KOK podlegał Sekretariat Komitetu Obrony Kraju, którym kierowali m.in. gen. bryg. Mieczysław Dębicki i gen. bryg. Zenon Poznański.
