Owacja w starożytnym Rzymie
Owacja (łac. ovatio) to nagroda przyznawana zwycięskiemu wodzowi w starożytnym Rzymie, będąca hierarchicznie niższa od triumfu. Była to forma uznania, która odbywała się z mniejszym przepychem w porównaniu do triumfu.
Charakterystyka owacji
Obchody owacji miały skromniejszy charakter. Wódz, ubrany w ozdobną togę oraz mirtowy wieniec na głowie (corona ovalis), przechodził przez miasto pieszo lub przejeżdżał konno. Towarzyszyli mu fleciści, dodając radosnej atmosfery wydarzeniu.
Okoliczności przyznawania owacji
Owacje były przyznawane w sytuacjach, gdy wojna toczona była z wrogiem uznawanym za „niegodnego”, takim jak niewolnicy czy piraci, lub gdy konflikt nie miał formalnego wypowiedzenia.
Obrzęd podczas owacji
Podczas ceremonii wódz składał bogom ofiarę w postaci owcy, co stanowiło element dziękczynienia za odniesione zwycięstwo.
Pierwsza owacja w historii Rzymu
Pierwszym wodzem, który otrzymał prawo do owacji, był konsul Kwintus Postumiusz Tubertus, uhonorowany po zwycięstwie nad Sabinami.
