Jan Janusz Benigier
Jan Janusz Benigier, urodzony 18 lutego 1950 roku w Radomsku, to były polski piłkarz, który występował na pozycji napastnika. Z wykształcenia jest technikiem metalurgiem.
Kariera piłkarska
Benigier rozpoczął swoją karierę w Stali i Czarnych Radomsko w 1965 roku, a następnie grał w:
- Hali Sportowej Łódź (1966) – zdobył tytuł mistrza Polski juniorów pod wodzą Leszka Jezierskiego,
- Starcie Łódź (1967–1969),
- Zawiszy Bydgoszcz (1970–1972),
- Ruchu Chorzów (1972–1980, 1982–1983),
- RFC Seraing w Belgii (1980–1982),
- Polonii Bytom (1983–1986).
W Ruchu Chorzów Benigier rozegrał 229 spotkań, zdobywając 74 bramki oraz trzykrotnie zdobywając tytuł mistrza Polski (1974, 1975, 1979) i raz Puchar Polski (1974).
Reprezentacja Polski
Jan Benigier był czterokrotnym reprezentantem Polski. Debiutował w 1976 roku w meczu przeciwko Argentynie, a zakończył swoją karierę w kadrze podczas spotkania z Iranem w tym samym roku. Jest srebrnym medalistą igrzysk olimpijskich w Montrealu w 1976 roku.
Kariera trenerska i odznaczenia
Po zakończeniu kariery zawodniczej, Benigier zajął się pracą trenerską, zdobywając reputację specjalisty od ratowania drużyn przed degradacją. Był również działaczem i sędzią piłkarskim, a także sekretarzem Ruchu Chorzów. Otrzymał tytuł Mistrza Sportu oraz liczne odznaczenia, w tym:
- Srebrny Medal za Wybitne Osiągnięcia Sportowe,
- Srebrny Krzyż Zasługi.
Jan Janusz Benigier jest uznawany za jednego z wybitnych polskich piłkarzy i trenerów, który pozostawił trwały ślad w polskim futbolu.
