Konfederacja sandomierska
Konfederacja sandomierska została zawiązana 29 stycznia 1704 roku jako odpowiedź na konfederację warszawską, która miała miejsce w lutym tego samego roku. Inicjatorem warszawskiej konfederacji był Karol XII, który zdetronizował Augusta II i zorganizował wybory, w wyniku których nowym władcą został Stanisław Leszczyński.
Charakterystyka
Konfederacja sandomierska, wspierana przez Augusta II, skupiała zwolenników króla, głównie z Małopolski. Jej marszałkiem został Stanisław Ernest Denhoff. Konflikt pomiędzy konfederacją sandomierską a warszawską trwał trzy lata (1704–1706) i zakończył się zwycięstwem Leszczyńskiego. Jednakże wynik ten został odwrócony w 1709 roku po klęsce Szwedów w III wojnie północnej. Konfederacja sandomierska formalnie istniała do 1717 roku, kiedy to została rozwiązana na sejmie niemym.
Podsumowanie
Konfederacja sandomierska była ważnym elementem walki o władzę w Polsce na początku XVIII wieku, odzwierciedlając napięcia polityczne i militarne związane z interwencją Szwedów.
