Harold Clayton Urey
Harold Clayton Urey, amerykański chemik, urodził się 29 kwietnia 1893 roku w Walkerton, Indiana, a zmarł 5 stycznia 1981 roku w La Jolla, Kalifornia. Jest laureatem Nagrody Nobla w dziedzinie chemii z 1934 roku za odkrycie deuteru.
Życiorys
Urey prowadził badania naukowe w latach 1923–1924 we współpracy z Nielsem Bohrem. W latach 1924–1929 pracował jako wykładowca na Uniwersytecie Johna Hopkinsa w Baltimore, a następnie był profesorem na Uniwersytecie Columbia w Nowym Jorku (1929–1945) oraz Uniwersytecie Chicagowskim (1945–1952). Był także członkiem Narodowej Akademii Nauk w Waszyngtonie.
Jego badania obejmowały skład izotopowy pierwiastków chemicznych oraz rozwój metod rozdzielania izotopów. Urey przyczynił się do prac nad bombą atomową, szczególnie w kontekście rozdzielania izotopów uranu U-235 i U-238. Wysunął hipotezy dotyczące pochodzenia planet, gwiazd oraz życia na Ziemi, a także opracował metodę szacowania temperatury oceanów sięgającą nawet 180 milionów lat wstecz.
W 1931 roku Urey odkrył deuter, ciężki izotop wodoru, wyodrębniając go z czystego chemicznie wodoru, co przyniosło mu Nagrodę Nobla w 1934 roku.
Publikacje
- 1952: The Planets. Their Origin and Development
Honory i nagrody
- Nobel w dziedzinie chemii (1934)
- Złoty Medal Królewskiego Towarzystwa Astronomicznego
- National Medal of Science
Podsumowanie
Harold Urey był wybitnym chemikiem, który znacząco wpłynął na rozwój chemii izotopowej oraz badań nad pochodzeniem życia i planet. Jego odkrycia i publikacje miały ogromny wpływ na naukę i technologię XX wieku.
