Antoni Sygietyński
Antoni Sygietyński, znany pod pseudonimem „Gosławiec”, urodził się 5 marca 1850 roku i zmarł 14 czerwca 1923 roku. Był cenionym krytykiem literackim, muzycznym i teatralnym, a także powieściopisarzem oraz pedagogiem. Sygietyński był zwolennikiem realizmu w malarstwie i naturalizmu w prozie.
Życiorys
Antoni dorastał w Warszawie, gdzie jego najstarszy brat Karol zginął w powstaniu styczniowym, a rodzinny majątek został skonfiskowany. Studiował w konserwatoriach w Lipsku i Wiedniu, a także estetykę oraz historię sztuki w Paryżu. Był wykładowcą fortepianu w Instytucie Muzycznym oraz prowadził zajęcia z estetyki. Współpracował z wieloma pismami, a także angażował się w politykę, związując się ze Związkiem Demokratycznym. W 1907 roku został krótko osadzony w Cytadeli Warszawskiej.
Życie prywatne
Ojcem Antoniego był Leon Sygietyński, dziennikarz i tłumacz, a matką Malwina Krzyżanowska. Antoni był dwukrotnie żonaty; z pierwszą żoną miał troje dzieci, w tym architekta Aleksandra. Z drugą żoną Heleną z Golińskich miał również troje dzieci:
- Antonina (1892–1960), zamężna z Romanem Machnickim,
- Zofia (1895–1931), zamężna z Augustem Wiktorem Nowosielskim,
- Tadeusz (1896–1955), założyciel zespołu Mazowsze.
Twórczość
Sygietyński był autorem wielu publikacji, w tym omówienia programu Ligi Polskiej, zatytułowanego Co robić (Paryż 1891). Wydał również:
- zbiór artykułów Współczesna powieść we Francji,
- powieści: Na skałach Calvados (1884) oraz Wysadzony z siodła (1891),
- zbiory opowiadań: Drobiazgi (1900) i Święty ogień (1918).
Jego ostatnia powieść, Pan Jezus w Przegorzałach, zaginęła w rękopisie.
Podsumowanie
Antoni Sygietyński był znaczącą postacią w polskiej kulturze, łączącą działalność literacką z pedagogiczną i polityczną. Jego twórczość oraz zaangażowanie w życie społeczne pozostawiły trwały ślad w historii Polski.
