Innocenty II – Życiorys
Innocenty II, właściwie Gregorio Papareschi, był papieżem w latach 1130–1143. Urodził się w Rzymie, w dzielnicy Trastevere. Swoją karierę kościelną rozpoczął jako kleryk antypapieża Klemensa III, a następnie został kardynałem-diakonem Sant’Angelo w 1116 roku. W kolejnych latach pełnił funkcje legata w Lombardii i Niemczech, gdzie uczestniczył w negocjacjach kończących spór o inwestyturę.
Wybór na papieża
Po śmierci Honoriusza II, 14 lutego 1130, Papareschi został wybrany na papieża. Jego wybór nie został jednak uznany przez większość kardynałów, co doprowadziło do schizmy. W tym samym dniu kardynał Pietro Pierleoni został wybrany jako antypapież Anaklet II. Obaj zostali konsekrowani 23 lutego 1130, co zapoczątkowało ośmioletnią schizmę w Kościele.
Pontyfikat
Anaklet II zyskał wsparcie króla Sycylii, Rogera II, co zmusiło Innocentego II do ucieczki najpierw do północnych Włoch, a następnie do Francji. Tam zyskał poparcie Bernarda z Clairvaux, a synod w Clermont uznał go za prawowitego papieża. Wkrótce po tym, niemiecki król Lotar III również uznał Innocentego II.
W 1133 Lotar III najechał Rzym, a Innocenty II koronował go na cesarza rzymskiego. Po jego odejściu papież musiał ponownie uciekać, tym razem do Pizy, gdzie w 1135 roku zwołał synod, który potępił antypapieża. W Pizie Innocenty II wydał bullę protekcyjną dla archidiecezji gnieźnieńskiej, unieważniając wcześniejsze decyzje dotyczące metropolii magdeburskiej.
W 1137 Innocenty II wrócił do Rzymu, gdzie zakończyła się schizma po śmierci Anakleta II. W 1139 zwołał Sobór laterański II, który zlikwidował skutki schizmy. Pomimo wcześniejszych obietnic, wielu zwolenników Anakleta II zostało pozbawionych urzędów, co spotkało się z krytyką.
W tym samym roku Innocenty II zawarł traktat z Rogerem II, uznając jego tytuł królewski. W 1141 prowadził spór z królem Francji Ludwikiem VII, co doprowadziło do nałożenia interdyktu.
Innocenty II zmarł 24 września 1143 w Rzymie. Jego pontyfikat był czasem skomplikowanych relacji politycznych i wewnętrznych konfliktów w Kościele katolickim.
Bibliografia
- Johannes M. Brixius, Die Mitglieder des Kardinalkollegiums von 1130-1181, Berlin 1912
- Kazimierz Dopierała, Księga papieży, Poznań 1996
- Rudolf Hüls, Kardinäle, Klerus und Kirchen Roms: 1049–1130, Tybinga 1977
