Pedagogika porównawcza
Pedagogika porównawcza to dyscyplina naukowa, która zajmuje się analizą i oceną różnorodnych systemów wychowawczych w różnych krajach i epokach. Wykorzystuje wiedzę z historii wychowania, organizacji oświaty, statystyki i ekonomii.
Stadia rozwoju pedagogiki porównawczej
- Stadium relacji podróżników: Od starożytności do XIV wieku.
- Stadium zapożyczeń: XV–XX wiek – bezkrytyczne zapożyczanie wzorów z innych krajów, z M.A. Jullien de Paris jako pionierem.
- Stadium międzynarodowej współpracy: 20-lecie międzywojne do chwili obecnej.
- Stadium sił i czynników: Po II wojnie światowej, uwzględniające czynniki geograficzne, ekonomiczne i ustrojowe.
- Stadium problemowe: Od 10-15 lat, badania nad problemami takimi jak agresja u młodocianych przestępców.
Koncepcje metodologiczne i przedstawiciele pedagogiki porównawczej
- Marc-Antoine Jullien de Paris: Dążył do podniesienia poziomu szkolnictwa francuskiego przez analizę wzorów edukacyjnych z innych krajów.
- Pedro Rossello: Uważał, że pedagogika porównawcza wspiera międzynarodowe porozumienie i bada wpływ życia społecznego na edukację.
- Michael Sadler: Podkreślał znaczenie kontekstu społecznego w badaniach nad systemami oświaty.
- Izaak Kandel: Postulował różnorodność metod w badaniach porównawczych, takich jak opis, analiza tradycji oświatowych i analiza kultury.
- Nikolas Hans: Zidentyfikował siły kształtujące oświatę: naturalne, religijne i świeckie.
- George Bereday: Sformułował metodologię dla badań porównawczych, obejmującą wybór zjawiska, gromadzenie danych, interpretację i weryfikację hipotez.
- Brian Holmes: Wskazał na potrzebę „unaukowienia” pedagogiki porównawczej, stosując metodę problemową inspirowaną myśleniem refleksyjnym Johna Deweya.
Pedagogika porównawcza ma na celu nie tylko rozwiązanie problemów w edukacji, ale także przyczynia się do tworzenia teorii dotyczących funkcjonowania systemów oświatowych.
