Kaliszanie: Opozycja Kaliska
Kaliszanie, znani również jako opozycja kaliska, to grupa liberalnych polityków z zachodniej części Królestwa Polskiego, głównie z województwa kaliskiego. Działali w latach 1820–1831 pod przywództwem Bonawentury i Wincentego Niemojowskich, będących członkami Rządu Narodowego podczas powstania listopadowego (1830–1831). Ich program polityczny oparty był na doktrynie Benjamina Constanta.
Cele i Program Polityczny
Kaliszanie dążyli do utrzymania politycznego status quo ustanowionego po kongresie wiedeńskim w 1815 roku, a także do zachowania autonomii Królestwa Polskiego. Odrzucali nielegalne działania, preferując legalne metody działania w parlamencie, który chcieli zreformować w stylu francuskim, wprowadzając podział posłów na lewicę, prawicę i centrum.
Kwestie Gospodarcze
W obszarze gospodarki kaliszanie opowiadali się za:
- rozwojem i postępem technologicznym,
- umiarkowanymi reformami agrarnymi, w tym oczynszowaniem chłopów.
Osoby Związane z Opozycją Kaliska
Do opozycji kaliskiej należeli m.in.:
- Alojzy Prosper Biernacki,
- Gabriel Józef Alojzy Biernacki,
- Teodor Morawski,
- Teofil Morawski,
- Bonawentura Niemojowski,
- Jan Nepomucen Niemojowski,
- Wincenty Niemojowski,
- Antoni Jan Ostrowski,
- Władysław Tomasz Ostrowski,
- Ignacy Prądzyński,
- Stanisław Kaczkowski,
- Józef Komorowski,
- Jan Nepomucen Umiński,
- Walentyn Zwierkowski.
Rola w Powstaniu Listopadowym
W 1831 roku, podczas powstania listopadowego, Sejm powołał rząd Bonawentury Niemojowskiego, w którym większość stanowisk ministerialnych zajmowali kaliszanie. Po klęsce powstania, przedstawiciele ugrupowania założyli w Paryżu Komitet Tymczasowy Emigracji Polskiej, stanowiący pierwsze polityczne ugrupowanie Wielkiej Emigracji.
