Ludwik Ignacy Riaucour
Ludwik Ignacy Riaucour (ur. 21 lutego 1700 w Warszawie, zm. listopad 1777) był polskim duchownym katolickim o francuskich korzeniach, kanonikiem gnieźnieńskim oraz biskupem pomocniczym łuckim. Był synem francuskiego kupca i młodszym bratem Piotra Riaucoura, warszawskiego bankiera.
Edukacja i wczesna kariera
Riaucour rozpoczął naukę w nowicjacie jezuickim w Lublinie, a następnie studiował na Akademii Krakowskiej oraz w Rzymie, gdzie uzyskał tytuł protonotariusza apostolskiego. Dzięki wsparciu rodziny Radziwiłłów został proboszczem w Białej oraz uzyskał prowizję na archidiakonię poznańską, choć nie objął tego stanowiska z powodu oporu kapituły.
Aktywność dyplomatyczna
Współpracował z ambasadorem Francji, Montim, a w 1733 roku uczestniczył w misji dyplomatycznej do Frankfurtu, gdzie spotkał króla Stanisława Leszczyńskiego. Riaucour doradzał biskupowi Andrzejowi Stanisławowi Załuskiemu oraz blisko współpracował z Hieronimem Florianem Radziwiłłem.
Kariera biskupa
- W 1746 roku otrzymał godność oficjała brzeskiego litewskiego.
- W 1749 roku został biskupem pomocniczym łuckim, a sakrę otrzymał z rąk biskupa płockiego Antoniego Sebastiana Dembowskiego.
- Był kanonikiem łuckim, zrezygnował z kanonii gnieźnieńskiej w 1772 roku.
- Był protektorem Akademii Bialskiej oraz odbudował kościół w Waliszewie.
Indygenat i działalność sądowa
W 1764 roku, razem z bratem, uzyskał indygenat na sejmie koronacyjnym Stanisława Augusta Poniatowskiego. W latach 1766/1767 przewodniczył Trybunałowi Koronnemu.
Śmierć
Ludwik Ignacy Riaucour zmarł w połowie listopada 1777 roku, pozostawiając po sobie znaczący ślad w historii Kościoła katolickiego w Polsce.
Bibliografia
- Małgorzata Karpińska, Ludwik Riaucour, w: Polski Słownik Biograficzny, tom XXXI, 1988.
- Encyklopedia wiedzy o jezuitach na ziemiach Polski i Litwy, 1564-1995, Wydział Filozoficzny Towarzystwa Jezusowego, Kraków 1996.
