Komisja Standaryzacji Nazw Geograficznych poza Granicami Rzeczypospolitej Polskiej
Komisja Standaryzacji Nazw Geograficznych (KSNG) to instytucja odpowiedzialna za ustalanie polskich nazw geograficznych (egzonimów) na świecie oraz reprezentowanie Polski w międzynarodowych kwestiach nazewnictwa geograficznego.
Działalność
Zakres działania KSNG obejmuje:
- opiniowanie wniosków dotyczących nazw obiektów geograficznych poza Polską;
- opracowywanie i publikowanie wykazów polskich nazw geograficznych;
- ustalanie zasad latynizacji nazw obiektów niełacińskich;
- współpracę z międzynarodowymi organizacjami w zakresie standaryzacji nazw;
- reprezentowanie Polski na międzynarodowych konferencjach.
Polskie egzonimy są zalecane do użycia, głównie przez instytucje publiczne. Komisja ustaliła ich ponad 7000, a zmiany publikowane są na jej stronie internetowej.
Historia instytucji
Komisja została utworzona w 1973 roku jako Komisja Standaryzacji Nazw Geograficznych Świata. W 1984 roku zmieniono jej nazwę na obecną. Po kilku latach działalności, została wznowiona w 2000 roku przy Głównym Geodecie Kraju, a jej status zmieniał się w kolejnych latach, przechodząc przez różne ministerstwa.
Podstawa prawna działalności
Podstawy prawne działania KSNG to m.in.:
- Ustawa z dnia 17 maja 1989 r. Prawo geodezyjne i kartograficzne;
- Rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji dotyczące zakresu działania Komisji.
Członkowie Komisji
Członkowie KSNG to eksperci z dziedziny językoznawstwa, geografii i kartografii, w tym profesorowie oraz przedstawiciele administracji państwowej. Wśród nich znajdują się m.in. prof. Lech Ratajski i prof. Ewa Wolnicz-Pawłowska.
Przewodniczący Komisji
Przewodniczący KSNG w różnych latach to m.in.:
- prof. Lech Ratajski (1973–1977);
- prof. Jerzy Kondracki (1978–1985, 1987–1997);
- dr Maksymilian Skotnicki (2000–2007);
- dr inż. Waldemar Rudnicki (2007–2012);
- prof. Ewa Wolnicz-Pawłowska (2012–2019);
- Maciej Zych (od 2019).
Publikacje nazewnicze
Komisja publikuje różnorodne dokumenty dotyczące nazewnictwa geograficznego, w tym wykazy nazw państw, stolic i mieszkańców oraz przewodniki toponimiczne. W ciągu lat opracowano wiele ważnych publikacji, które są źródłem wiedzy o polskich egzonimach.
