Karol Erdmann Henckel von Donnersmarck

Karol Erdmann Henckel von Donnersmarck

Karol Erdmann Henckel von Donnersmarck (ur. 8 grudnia 1695, zm. 7 kwietnia 1760) był baronem i hrabią cesarstwa, a także panem Tarnowskich Gór.

Życiorys

Był drugim synem hrabiego Karola Maksymiliana oraz Heleny Jadwigi von Roedern. Jako najmłodszy z braci, początkowo żył w cieniu starszego brata, Leona Maksymiliana, który w 1716 roku przejął rodzinne dobra. W 1727 roku bracia zawarli umowę, na mocy której Leon Maksymilian zrzekł się na rzecz Karola Erdmanna całego odziedziczonego majątku, w tym władzy nad Tarnowskimi Górami, za sumę 20 tys. guldenów.

Karol Erdmann był osobą tolerancyjną, co było wynikiem jego sytuacji jako protestanta poddanego katolickiego władcy. W 1732 roku zgodził się na osiedlenie w Tarnowskich Górach rodziny żydowskiej, która musiała zapłacić 1000 guldenów. Hrabia zgłosił ten fakt do Urzędu Zwierzchniego we Wrocławiu.

W 1734 roku Tarnowskie Góry odwiedził elektora Saksonii Fryderyka Augusta II Wettyna, co miało duże znaczenie dla miasta. Po przejęciu Śląska przez Prusy, w 1742 roku Karol Erdmann wystąpił z prośbą do króla Fryderyka II o zgodę na nabożeństwa ewangelickie i budowę domu modlitwy, co zostało szybko zaakceptowane.

Na jego inicjatywę do Tarnowskich Gór sprowadzono kaznodzieję Samuela Ludwika Sasadiusa, który poświęcił dom zbiorczy w 1742 roku. W czasie jego rządów miasto zmagało się z epidemiami oraz pożarami, jednak również rozwijało się – w 1754 roku otwarto protestancką szkołę, która stała się jedną z bardziej znaczących w regionie.

Rodzina

Karol Erdmann był żonaty z Anną Zuzanną von Larisch i miał kilkanaścioro dzieci, z których dziesięcioro dożyło wieku dojrzałego. Najstarszy syn, Erdmann Gustaw, został dziedzicem Świerklańca i Tarnowskich Gór.