Włodzimierz Bartoszewicz
Włodzimierz Joachim Bartoszewicz (1899-1983) był polskim malarzem, grafikiem i ilustratorem. Urodził się we Lwowie, a zmarł w Poznaniu.
Życiorys
Bartoszewicz był synem Joachima, lidera obozu narodowego, a jego matką była Maria Magdalena z Jełowickich. Ukończył gimnazjum w Kijowie i w 1917 roku zdał maturę. Następnie studiował prawo na Uniwersytecie Poznańskim, a w 1923 roku uzyskał tytuł magistra ekonomii. W tym samym roku rozpoczął naukę w Szkole Sztuk Pięknych w Warszawie, gdzie studiował pod okiem znanych profesorów.
W 1929 roku został prezesem grupy malarskiej „Szkoła Warszawska”. Jego prace były wystawiane w Polsce i za granicą, a w 1936 roku zorganizował indywidualne wystawy w Warszawie i Brukseli. W czasie II wojny światowej i po jej zakończeniu pracował w Kielcach, zajmując się kulturą i sztuką, a w 1948 roku osiedlił się w Poznaniu, gdzie kontynuował działalność artystyczną.
Twórczość
Bartoszewicz był wszechstronnym artystą, zajmującym się malarstwem sztalugowym, ściennym (polichromie w kościołach), rysunkiem oraz ilustracjami książkowymi. Jego twórczość obejmowała również karykatury, portrety, pejzaże oraz tematy religijne i historyczne.
Małżeństwo
W 1935 roku Bartoszewicz ożenił się z Marią Magdaleną Dunin–Borkowską.
Wybrana twórczość
Malarstwo
- Dziewczyna z maską, ok. 1930
- Portret Heleny Okołowicz, ok. 1930
- Pejzaż z rzeką
- Głowa, 1936
- Widok z Paryża, 1968
Rysunki
- Dziewczynka z zapałkami
- Orkiestra z Chmielnej, 1971
Ilustracje książkowe
- Tęcza, 1928
- Lajkonik, 1938
- Wóz wagantów, 1968
Pisarstwo
- Buda na Powiślu, 1966
- Mój ojciec i jego czasy
Dziedzictwo
Po śmierci Bartoszewicz został pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie. Jego prace znajdują się w zbiorach wielu muzeów, w tym Muzeum Narodowego w Kielcach, Poznaniu i Warszawie.
