Ścibor ze Ściborzyc

Ścibor ze Ściborzyc

Ścibor ze Ściborzyc (ur. 1347, zm. 1414) był arystokratą polskiego pochodzenia, starostą brzeskim oraz wojewodą siedmiogrodzkim. Pełnił również funkcje księcia bełskiego i komesa komitatów górnowęgierskich. Jego majątek obejmował znaczną część zachodniej Słowacji, w tym dolinę Wagu, gdzie był panem 31 zamków oraz ponad 200 posiadłości.

Kariera na Węgrzech

Od 1362 roku przebywał na Węgrzech, gdzie związał się z dworem Zygmunta Luksemburskiego. W 1387 roku został księciem Halicza i odniósł sukcesy w walkach z Turkami. W latach 1401–1403 stłumił bunty przeciwko Zygmuntowi Luksemburskiemu, a jego majątek znacznie się powiększył, obejmując m.in. zamek Beckov. Ścibor był jednym z najbogatszych magnatów swojego czasu.

Udział w dyplomacji

Ścibor był aktywny w polityce, negocjując m.in. sprzedaż Nowej Marchii zakonowi krzyżackiemu oraz wypowiadając wojnę Polsce na zlecenie Zygmunta Luksemburskiego. Uczestniczył w ważnych misjach dyplomatycznych, prowadząc rozmowy w sprawie traktatu lubelskiego i zacieśniając relacje polsko-węgierskie.

Ostatnie lata i śmierć

Ścibor zmarł w 1414 roku. Został pochowany w kaplicy w Székesfehérvár. W swoim testamencie zapisał fundację dla augustianów, a jego syn Ścibor z Beckova odziedziczył znaczne dobra, powiększając majątek rodziny.

Legendy i dziedzictwo

Ścibor postrzegany był jako „król Słowacji”, znany z dobrego zarządzania i sprawiedliwości. Jego postać otoczona jest legendami, które podkreślają zarówno jego dobroć, jak i surowość. Wiele opowieści dotyczy jego siedziby w Beckowie oraz jego relacji z ludnością.

Rodzina

Pochodził z rodu Ostojów, był synem Mościca ze Ściborzyc i żonaty z Dobrochną Stęszewską. Miał braci i siostrę, którzy również pełnili ważne funkcje w Polsce.