Jan Czapla
Jan Czapla, polski duchowny, był scholastykiem płockim oraz włocławskim. Zmarł w 1239 roku w Płocku.
Życiorys
Czapla uzyskał godność scholastyka płockiego około 1207 roku, a włocławskiego około 1227 roku. Według źródeł historycznych, był wychowawcą synów księcia Konrada mazowieckiego. Jego śmierć miała miejsce w 1239 roku, kiedy to książę Siemowit, na polecenie ojca, uwięził i powiesił Czaplę. Konrad uznał duchownego za winnego nieposłuszeństwa wobec innego syna, Kazimierza kujawskiego.
Istnieje jednak teoria, że Czapla padł ofiarą konfliktu majątkowego między księciem a kapitułą płocką. Dowodem na to jest sposób jego egzekucji – powieszenie zwłok naprzeciw katedry, gdzie dominikanie starali się o godny pochówek. Kiedy mnisi zdjęli ciało z szubienicy, księżna Agafia nie pozwoliła na pochówek i rozkazała ponownie je powiesić.
Po śmierci Jana Czapli, książę Konrad mazowiecki został obłożony interdyktem przez arcybiskupa gnieźnieńskiego Pełkę. W wyniku tego zmuszony był do pokuty, co skutkowało nadaniem Kościołowi płockiemu oraz włocławskiemu licznych przywilejów.
Bibliografia
- Kozłowska-Budkowa Z., Jan Czapla, w: Polski Słownik Biograficzny, tom IV, 1938
