Monolog wewnętrzny

Monolog wewnętrzny

Monolog wewnętrzny jest sposobem przedstawienia życia wewnętrznego postaci w utworach epickich. Odzwierciedla on jej myśli, spostrzeżenia i wyobrażenia w formie mowy niezależnej lub pozornie zależnej.

Charakterystyka monologu wewnętrznego

W przypadku mowy niezależnej, monolog wewnętrzny poprzedza informacja wskazująca, że są to myśli postaci, które nie zostały wypowiedziane. Taki układ pozwala oddzielić monolog od narracji. Tego rodzaju organizacja wypowiedzi stała się popularna w prozie realistycznej XIX wieku.

• Monolog wewnętrzny w mowie niezależnej
• Granice monologu oddzielające go od narracji
• Rozwój mowy pozornie zależnej od naturalizmu

Strumień świadomości

Szczególną formą monologu wewnętrznego, która wykształciła się w XX wieku, jest strumień świadomości. Naśladuje on naturalny przebieg myśli, charakteryzując się:

• Rwanym tokiem wypowiedzi
• Nieuporządkowaną składnią
• Obecnością anakolutów i niedokończonych zdań
• Używaniem równoważników zdań

Strumień świadomości ukazuje złożoność ludzkiego myślenia i jego chaotyczny charakter, co czyni go istotnym narzędziem w literaturze współczesnej.