Harvey Williams Cushing
Harvey Williams Cushing (1869-1939) był amerykańskim lekarzem i neurochirurgiem, uznawanym za jednego z pionierów neurochirurgii. Jego prace przyczyniły się do rozwoju chirurgii mózgu, endokrynologii oraz leczenia nowotworów mózgu.
Edukacja i kariera zawodowa
Cushing dzieciństwo spędził w Cleveland. Ukończył Uniwersytet Yale w 1895 roku, a następnie studia medyczne na Uniwersytecie Harvarda. Po czteroletnim stażu w szpitalu klinicznym Uniwersytetu Johnsa Hopkinsa, gdzie pracował pod okiem Williama Halsteda, został chirurgiem w tym szpitalu (1902-1912). Później pełnił funkcję naczelnego chirurga w Peter Bent Brigham Hospital w Bostonie oraz profesora chirurgii na Harvard Medical School. W 1933 roku dołączył do kadry Uniwersytetu Yale.
Innowacje w neurochirurgii
Cushing wprowadził nowatorskie narzędzia i metody operacyjne, które umożliwiły:
- opanowanie krwawień z naczyń mózgowych,
- chirurgiczne leczenie neuralgii nerwu trójdzielnego,
- zabiegi na przysadce mózgowej.
Skupił się na zaburzeniach wydzielania hormonu wzrostu, takich jak akromegalia i gigantyzm. Wykonał około dwóch tysięcy operacji usunięcia guzów mózgu, a wszystkie przypadki dokumentował, co było nowatorskim podejściem w jego czasach.
Badania i publikacje
Cushing był również zaangażowany w badania nad elektryczną stymulacją mózgu oraz wykorzystaniem promieniowania rentgenowskiego w diagnostyce. Jego prace obejmują liczne publikacje z zakresu endokrynologii i neurochirurgii. Jego rozprawa na temat nadczynności kory nadnerczy związanej z gruczolakiem przysadki mózgowej dała początek określeniu „choroba Cushinga”.
W 1925 roku za biografię Williama Oslera, swojego mentora, otrzymał Nagrodę Pulitzera. Cushing był także pasjonatem historii medycyny, gromadząc materiały na temat Andreasa Vesaliusa, którego uważał za swojego duchowego ojca.
Śmierć
Pod koniec lat trzydziestych Cushing zdiagnozowano niewielki guz mózgu. Zmarł w 1939 roku w wyniku powikłań po zawale serca.
