Lucius Domitius Ahenobarbus
Lucius Domitius Ahenobarbus, syn Gnejusza Domicjusza Ahenobarbusa i Emilii Lepidy, był rzymskim politykiem żyjącym w I wieku p.n.e. i I wieku n.e. Jego życie toczyło się w czasach wielkich przemian politycznych w Rzymie.
Kariera polityczna
W 36 p.n.e. zaaranżowano jego małżeństwo z Antonią, córką Marka Antoniusza, co miało znaczenie polityczne w kontekście sojuszy. Lucjusz pełnił różne funkcje publiczne:
- Edyl w 22 p.n.e.
- Pretor w 19 p.n.e.
- Konsul w 16 p.n.e.
W 30 p.n.e. został przeniesiony do klasy patrycjuszowskiej przez cesarza Augusta.
Osiągnięcia wojskowe
W 8 p.n.e. działał jako namiestnik Ilirii i dowódca wojsk w Germanii. Jego kampania zakończyła się przekroczeniem rzeki Elby, co przyniosło mu odznaczenia triumfalne za postępy w terytorium Germanii.
Reputacja i kontrowersje
Lucjusz zyskał sławę nie tylko jako polityk, ale również organizator brutalnych walk gladiatorskich, co doprowadziło do interwencji Augusta. Swetoniusz opisywał go jako osobę rozrzutną, okrutną i zarozumiałą. W czasie swojego edylatu zmusił do ustąpienia z drogi cenzora Lucjusza Planka, co podkreślało jego ambicje i pewność siebie.
Dziedzictwo
W testamencie August wyznaczył Lucjusza na wykonawcę swojej ostatniej woli. Zmarł w 25 n.e. Był mężem Antonii Starszej, z którą miał dzieci, w tym Gnejusza Domicjusza Ahenobarba, Domicję i Domicję Lepidę. Lucjusz był dziadkiem cesarza Nerona oraz cesarzowej Messaliny, co wskazuje na jego znaczenie w rzymskiej dynastii.
