Tadeusz Soplica
Tadeusz Soplica to tytułowy bohater poematu epickiego Pan Tadeusz (1834) Adama Mickiewicza. Jest synem Jacka Soplicy i bratanek Sędziego, dziedzicem Soplicowa. Młody, przystojny, zakochany w Zosi, wplątuje się w perypetie miłosne z jej opiekunką, Telimeną, ostatecznie zaręczając się z Zosią.
Dzieciństwo
Tadeusz urodził się około 1791 roku, a jego imię nadano na cześć Tadeusza Kościuszki. Osierocony przez matkę, dorastał pod opieką mieszkańców Soplicowa. Jego ojciec, Jacek Soplica, zmarł, a Tadeusz został wychowany przez stryja, Sędziego. Mimo trudnych warunków, otaczano go troską, co miało pozytywny wpływ na jego rozwój.
Młodość
Tadeusz spędził dzieciństwo w Wilnie, a w chwili rozpoczęcia akcji poematu ma dwadzieścia lat i wraca do Soplicowa. Po spotkaniu z Zosią, od razu się w niej zakochuje. Mimo że jest dobrze wychowany, woli aktywności na świeżym powietrzu od nauki. W trakcie swojego powrotu znajduje się w centrum rywalizacji o serce Zosi, co prowadzi do wielu zabawnych sytuacji. W jego życiu pojawiają się także wątki patriotyczne, a podczas zaręczyn uwłaszcza chłopów, co wskazuje na jego nowatorskie podejście do tradycji i obyczajów.
Dalsze losy
Tadeusz wraca do Soplicowa jako oficer, jednak nie osiada na ojcowiźnie. Jego pułk, w którym służył, wziął udział w wyprawie moskiewskiej i został rozbity. Po rozwiązaniu pułku w 1814 roku, jego dalsze losy pozostają nieznane. Nie wiadomo, czy zginął, wyemigrował, czy ukrył się przed władzami.
Pierwowzór postaci
Tadeusz Soplica jest reprezentantem swojego pokolenia, a w pewnym stopniu przypomina młodego Mickiewicza. Podobnie jak on, Tadeusz uczył się w Wilnie i miał opiekuna. Obydwaj są znani ze swojej gwałtowności i emocjonalności. Tadeusz broni piękna litewskiej przyrody, co czyni go głosem poety, chociaż jego brak postępów w nauce kontrastuje z biografią Mickiewicza, który był utalentowanym uczniem.
