Robert Southey

Robert Southey

Robert Southey (1774-1843) był angielskim poetą i przedstawicielem romantyzmu, znanym jako jeden z „poetów jezior”. Urodził się w Bristolu, gdzie jego ojciec był kupcem. Ukończył Westminster School, a następnie Uniwersytet Oksfordzki, gdzie zafascynował się ideami rewolucji francuskiej, co zaowocowało jego pierwszymi utworami, takimi jak dramaty „Wat Tyler” i „Joanna d’Arc”.

Życie w Portugalii

Po rozczarowaniach związanych z rewolucją francuską, Southey wyjechał do Portugalii, gdzie spędził pół roku. Jego miłość do tego kraju zaowocowała pracami naukowymi dotyczącymi historii Portugalii i Brazylii, przez co bardziej znany był jako znawca Półwyspu Iberyjskiego niż poeta.

Poeta laureatus

W 1813 roku Southey otrzymał tytuł poety laureata, co wywołało krytykę, zwłaszcza ze strony George’a Gordona Byrona. Southey, który stał się zwolennikiem torysów, pisał panegiryki na cześć dworu królewskiego.

Życie w Keswick

W 1803 roku Southey osiedlił się w Keswick z żoną Edith i dziećmi, gdzie mieszkał do końca życia. Jego życie rodzinne było naznaczone tragediami, w tym śmiercią czworga dzieci. W 1839 roku poślubił poetkę Caroline Bowles. Southey zmarł w 1843 roku po ataku apopleksji.

Twórczość literacka

Southey był płodnym poetą, jednak jego twórczość często krytykowano za brak jakości. Jego najbardziej cenione utwory to ballady, w tym „Po bitwie pod Blenheim” oraz „Uczony”. Napisał również klasyczną opowieść dla dzieci „Opowieść o trzech niedźwiadkach” i kilka biografii. W jego dorobku znajdują się eposy, które jednak uznawane są za nieudane, w tym „Madoc”, który był szczególnie krytykowany.

Widzenie Sądu

W 1821 roku Southey napisał poemat „Widzenie Sądu”, w którym przedstawiał sąd nad duszą króla Jerzego III. Utwór spotkał się z ostrą krytyką, a Byron odpowiedział swoim własnym „Widzeniem Sądu”, które uznano za znakomitą satyrę na Southeya, demaskującą go jako przeciętnego poetę i zdrajcę ideałów rewolucji.