Dzwony, op. 35 – Siergiej Rachmaninow
Dzwony (ros. Колокола) to symfonia chóralna skomponowana przez Siergieja Rachmaninowa w latach 1912–1913. Uznawana przez kompozytora za jego najlepsze dzieło, inspirowana jest poematem Edgara Allana Poego, przetłumaczonym przez Konstantina Balmonta. Poemat, przekazany Rachmaninowowi przez jego uczennicę Marię Daniłową, zainspirował go do stworzenia utworu, który łączył jego fascynację dźwiękiem cerkiewnych dzwonów z ważnymi momentami w życiu Rosjan.
Symfonia została napisana częściowo w Rzymie, a częściowo w rosyjskiej posiadłości kompozytora. Jej premiera miała miejsce w listopadzie 1913 roku w Sankt-Petersburgu, a utwór opublikowano w 1920 roku, z poprawioną wersją wydaną w 1936 roku.
Struktura symfonii
Symfonia składa się z czterech części:
- I Allegro ma non tanto – tenor z chórem i orkiestrą; dźwięk srebrnych dzwoneczków reprezentuje młodość.
- II Lento – sopran z chórem i orkiestrą; dźwięk złotych dzwonów weselnych symbolizuje miłość.
- III Presto – chór z orkiestrą; dźwięk mosiężnych dzwonów alarmowych ilustruje strach i zagrożenie.
- IV Lento lugubre – baryton lub bas z chórem i orkiestrą; dźwięk żelaznych dzwonów pogrzebowych odnosi się do śmierci.
Symfonia „Dzwony” jest znaczącym dziełem w dorobku Rachmaninowa, łączącym literacką inspirację z emocjonalnym przekazem muzycznym.
