Kłokoczka południowa
Kłokoczka południowa (Staphylea pinnata L.) to krzew z rodziny kłokoczkowatych, występujący głównie w środkowej i południowej Europie oraz Azji Mniejszej. W Polsce jest rzadko spotykany, ale także uprawiany.
Morfologia
Kłokoczka południowa osiąga wysokość 2–4 m. Charakteryzuje się gładką korą z białymi prążkami oraz lekko spłaszczonymi, odstającymi pączkami. Roczne pędy mają oliwkowozielony kolor, czasami z brązowym odcieniem. Liście są złożone, składają się z 3–7 wąskojajowatych listków, z dolną stroną sinozieloną, a górną ciemnozieloną. Kwiaty są białe lub różowawe, obupłciowe i zapylane głównie przez muchy. Owoce to dekoracyjne, kuliste lub sercowate torebki długości około 3 cm, które dojrzewają od września do listopada. Nasiona mają jasnobrązowy kolor i są jadalne, o smaku podobnym do orzeszków pistacjowych.
Biologia i ekologia
Kłokoczka południowa rośnie w lasach i zaroślach, preferując wilgotne podłoże. W okresie kwitnienia od maja do czerwca rośnie w pełnym słońcu lub półcieniu. Jej drewno jest twarde, żółtobiałe.
Zastosowanie
- Drewno wykorzystywane do produkcji drobnych sprzętów domowych.
- Nasiona używane do wyrobu biżuterii i różańców.
- Olej tłoczony z nasion stosowano do oświetlania.
- Roślina miododajna.
- Z kłokoczki izoluje się aminokwasy amidowe, takie jak pinnatanina i oksypinnatanina.
Bibliografia
W. Bugała: Drzewa i krzewy dla terenów zieleni. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, 1991.
