„`html
Maksymilian Tytus Huber
Maksymilian Tytus Huber (4 stycznia 1872 – 9 grudnia 1950) był polskim inżynierem mechanikiem i naukowcem. Urodził się w Krościenku nad Dunajcem, a zmarł w Krakowie.
Życiorys
Był synem Maksymiliana i Marii z Rzesińskich. Ukończył gimnazjum we Lwowie w 1889 roku, a następnie studia na Wydziale Inżynierii Lwowskiej Szkoły Politechnicznej (1895). Po studiach pracował jako asystent w Katedrze Budowy Dróg i Tuneli.
W latach 1895-1896 odbył studia uzupełniające w Berlinie, a po powrocie obronił pracę doktorską z teorii sprężystości. Od 1908 był profesorem Politechniki Lwowskiej, gdzie pełnił funkcję rektora w latach 1914/15 oraz 1921/22.
W czasie I wojny światowej służył w wojsku austriackim, a po wojnie wrócił do Lwowa. W 1928 roku osiedlił się w Warszawie, gdzie był kierownikiem Katedry Mechaniki na Politechnice Warszawskiej. Po II wojnie światowej organizował Politechnikę Gdańską i prowadził badania w zakresie mechaniki klasycznej oraz wytrzymałości materiałów.
W 1949 roku zamieszkał w Krakowie, gdzie kierował Katedrą Wyższych Zagadnień Mechaniki w Akademii Górniczo-Hutniczej. Sformułował hipotezę wytężenia materiału, która stała się podstawą wielu obliczeń wytrzymałościowych. Był doktorem honoris causa wielu polskich uczelni.
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (1925)
- Złoty Krzyż Zasługi (1936, 1948)
- Medal Zwycięstwa i Wolności 1945 (1946)
- Odznaka pamiątkowa „Orlęta” (1920)
Upamiętnienie
Imię Maksymiliana Tytusa Hubera noszą szkoły w Bydgoszczy, Wałbrzychu, Szczecinie oraz Gdyni.
Publikacje
Huber był autorem licznych prac naukowych, w tym:
- O podstawach teoryi wytrzymałości (1904)
- Właściwa praca odkształcenia jako miara wytężenia materyału (1904)
- Rola teoryi w umiejętnościach technicznych (1912)
- Ogólna teorya płyt żel.-betonowych (1914)
- Albert Einstein i jego teorja (1920)
Linki zewnętrzne
„`
