Ocelot tygrysi (Leopardus tigrinus)
Ocelot tygrysi, znany również jako kot tygrysi lub oncilla, to gatunek ssaka z rodziny kotowatych, który występuje w Ameryce Środkowej i Południowej.
Taksonomia
Gatunek został opisany po raz pierwszy przez niemieckiego przyrodnika Johann Christian Daniela von Schrebiera w 1775 roku. Holotyp pochodzi z Kajenny w Gujanie Francuskiej. Analizy morfologiczne i genetyczne wykazały istnienie trzech gatunków w obrębie L. tigrinus, a także uznanie dwóch podgatunków:
- L. t. tigrinus
- L. t. oncilla
Etymologia
- Leopardus: „lampart, pantera”.
- tigrinus: „tygrysi”, od łacińskiego tigris.
- oncilla: łaciński przyrostek zdrabniający -illa.
Zasięg występowania
Ocelot tygrysi występuje w różnych regionach Ameryki Środkowej i Południowej, w tym:
- L. tigrinus tigrinus: Wenezuela, Gujana, północna Brazylia, Andy od Kolumbii do Boliwii.
- L. tigrinus oncilla: Kostaryka.
Morfologia
Długość ciała wynosi od 38 do 55,6 cm, a długość ogona od 22,5 do 42 cm. Masa ciała waha się od 1,5 do 3,5 kg. Ocelot tygrysi ma smukłe ciało, krótszy ogon oraz dużą, wąską głowę z zaokrąglonymi uszami. Ubarwienie zmienia się od czerwonożółtego do szarożółtego.
Ekologia
Ocelot tygrysi jest oportunistą pokarmowym, żywiącym się tym, co jest dostępne w jego środowisku. W suchych rejonach Brazylii poluje głównie na jaszczurki, a w innych miejscach jego dieta składa się głównie z gryzoni.
Rozród
Okres ciąży trwa 74-76 dni, a w miocie rodzi się 1-2 kociąt. Młode ssą do 3 miesięcy i osiągają dojrzałość płciową w wieku 2-2,5 lat.
Tryb życia i siedlisko
Ocelot tygrysi prowadzi samotniczy, nocny tryb życia. Preferuje górskie lasy deszczowe, lasy subtropikalne oraz suche zarośla liściaste.
Status i zagrożenia
Gatunek jest zagrożony w wyniku polowań dla futra oraz zmian środowiskowych, ale ma duże zdolności adaptacyjne.
Bibliografia
Informacje na temat ocelota tygrysiego można znaleźć w literaturze dotyczącej kotowatych oraz ich ochrony.
